Koraalriffen zijn een van de meest diverse ecosystemen die op aarde bestaan. In feite wordt het Great Barrier Reef (2.600 kilometer lang), in Australië, beschouwd als het grootste levende wezen ter wereld, met meer dan 1.800 verschillende soorten die het bewonen.
Maar wist je dat deze riffen gedijen dankzij de symbiose die ze aangaan met een geslacht van eencellige algen?
Hier onthullen we het geheim waardoor deze prachtige structuren, gebouwd door koralen, gaan duizenden jaren mee.
Symbiose
In de natuur is het heel gebruikelijk dat er relaties worden gelegd tussen twee organismen van verschillende soorten. Deze link staat bekend als symbiose en het kan het hele leven van beide wezens duren.
Er zijn verschillende soorten symbiotische relaties, afhankelijk van hoe deze associatie plaatsvindt:
- commensalisme,
- mutualisme,
- parasitisme.
In het geval van mutualistische symbiose, de organismen die met elkaar in wisselwerking staan, profiteren van elkaar. Dit is de term die ons interesseert voor wat we u in de volgende regels gaan vertellen.
In het mariene ecosysteem is een van de bekendste voorbeelden van mutualistische symbiose die tot stand gebracht door koralen met fotosynthetische dinoflagellaatalgen. Maar zijn we duidelijk over wat koralen zijn?
Wat zijn koralen?
Koraalriffen zijn gigantische mariene structuren die zijn gevormd uit de skeletten van organismen die koralen worden genoemd. Elk individueel koraal is een dier een poliep genoemd, die samen met anderen deze kolonies vormt.
Om je een idee te geven van wat poliepen zijn, dit zijn dieren die tot dezelfde familie behoren als kwallen en anemonen. Ze hebben een zacht, komvormig lichaam, aan het uiteinde waarvan de tentakels naar buiten komen, zoals bij kwallen. Maar in plaats daarvan, deze dieren leven vast aan een substraat (zoals de zeebodem), zodat ze niet kunnen bewegen.
Het is ook belangrijk om te weten dat niet alle riffen deelnemen aan de vorming van riffen, maar dat we ze alleen kunnen vinden, verankerd aan een oppervlak. Ze vallen erg op door hun curieuze vormen en kleuren, waardoor ze op planten of bomen lijken. Daarom worden ze vaak verward met plantensoorten.
poliepen
Deze ongewervelde dieren behoren tot de phylum neteldieren, Yworden gekenmerkt door die gelei-achtige vormen en stekende tentakels die ze gebruiken om te jagen.
Poliepen genereren een hard exoskelet uit zeewater dat dient om hun zachte lichaam te beschermen. In feite leven ze op de exoskeletten van hun voorouders en tegelijkertijd scheiden ze hun eigen.
Naarmate een poliep zich vermenigvuldigt, worden kolonies gevormd die fungeren als een individueel organisme. Zo groeit het rif jarenlang en bereikt het duizenden kilometers.
Hoewel deze organismen vaak de tentakels gebruiken om aan voedsel te komen, zoals zoöplankton, de meeste voedingsstoffen die ze nodig hebben, worden verkregen via microalgen waarmee ze een relatie van mutualistische symbiose aangaan.
Het is ook bekend dat ze symbiotische associaties hebben met andere levende wezens zoals krabben, wormen, sponzen en octopussen.
Dinoflagellaten algen
Deze microalgen van het geslacht Symbiodinium, algemeen bekend als zoöxanthellen, zijn de oorzaak van het evolutionaire succes van koralen.
Dinoflagellaten worden beschouwd als een van de belangrijkste eukaryote micro-organismen, aangezien zij zijn de primaire producenten van de oceanen.
Koraal-algen symbiose
Dinoflagellaten vormen een groep fotosynthetische endosymbiotische algen die koralen van kleur en voedingsstoffen voorzien. Tegelijkertijd bewonen ze het weefsel van de poliepen, dat hen bescherming biedt.
De anorganische afvalstoffen die koralen genereren worden gebruikt door fotosynthetische dinoflagellaten. Van deze verbindingen en zonlicht zullen de algen voedingsstoffen maken die door de koralen zullen worden gebruikt. Daarom, dinoflagellaten bevorderen de groei en ontwikkeling van koraalriffen.
Deze uitwisseling is van cruciaal belang voor het koraal om zijn exoskelet te vormen door de precipitatie van calciumcarbonaat (CaCO3).
koraalverbleking
Klimaatverandering is een van de grootste zorgen voor het voortbestaan van koraalriffen.
Oceaanstress en verzuring Ze zijn te wijten aan de stijging van de temperatuur van het oppervlaktewater. Dit heeft een negatieve invloed op koralen en remt hun groei en verkalking als gevolg van veranderingen in pH.
Daarom de koraal-algensymbiose is gedestabiliseerd, waardoor algen (van zijn fotopigmenten) verloren gaan, wat resulteert in het verlies van kleur van het koraalweefsel, ook bekend als "koraalverbleking".
Deze koraalverbleking tast de gezondheid van de poliepen ernstig aan, zodat klimaatverandering veroorzaakt de dood van kolonies en de degradatie van riffen.
De strijd om de natuur: onze grootste zorg
Zoals we gezien hebben, De riffen zijn een van de meest verbazingwekkende constructies die de natuur ons heeft gegeven. Koralen zouden echter niets zijn als het niet was voor de veelheid aan soorten die ze bewonen en hun overleving mogelijk maken.
De associatie tussen koralen en algen is cruciaal voor het ontstaan van deze megastructuren, net als het feit dat de zonnestralen hun oppervlak bereiken.
Ten slotte zien we opnieuw hoe menselijk handelen de natuur weer aantast, in dit geval de achteruitgang van de ecosystemen op de riffen.
Daarom moeten we ons bewust zijn van deze schade en wereldwijde uitstoot verminderen om deze levende wezens te beschermen en te behouden.