Canine folliculitis is een ontstekingsziekte die de haarzakjes aantast. Meestal is het intens jeukende dat het leven van uw hond ellendig kan maken. Deze aandoening kan verschillende oorzaken hebben; daarom kunnen symptomen en behandelingen variëren.
U moet er rekening mee houden dat, Hoewel folliculitis bij honden een vrij veel voorkomende huidaandoening is, is het niet altijd gemakkelijk om er vanaf te komen zonder de professionele hulp van uw dierenarts.
Symptomen van folliculitis bij honden
Folliculitis manifesteert zich met een verscheidenheid aan huidlaesies, van bultjes, puisten en schilferige huid tot alopecia. Deze aandoening is het gevolg van een infectie van de haarzakjes. Typisch, deze infecties worden veroorzaakt door bacteriën of schimmels die de haarzakjes binnendringen. Het kan ook worden veroorzaakt door externe parasieten zoals mijten of, in ernstigere gevallen, een aangetast immuunsysteem.
Symptomen van folliculitis bij honden zijn over het algemeen gericht op specifieke delen van het lichaam, voornamelijk in de oksels, de buikstreek of de lies. Over het algemeen zal de hond erg jeuken en in sommige gevallen kun je haaruitval opmerken.
1. Bacteriële infecties als oorzaak van folliculitis bij honden
In de meeste gevallen, bacteriële infectie is de meest voorkomende oorzaak van deze aandoening. In feite is folliculitis eigenlijk een secundair symptoom als gevolg van bacteriële pyodermie of bacteriële huidinfectie.
In het geval van reeds bestaande huidaandoeningen, zoals schurft of seborroe, kunnen ook bacteriële stafylokokkeninfecties optreden.
Resistentie tegen behandeling met antibiotica
Het is belangrijk om rekening te houden met de antibioticaresistentie van stafylokokken. Helaas is de gevoeligheid veranderd en multiresistente stafylokokken komen steeds vaker voor als veroorzakers van folliculitis bij honden.
Deze realiteit bemoeilijkt de selectie van antimicrobiële therapie: amikacine, rifampicine en chlooramfenicol worden de favoriete medicijnen, zoals blijkt uit bacteriecultuur en gevoeligheidstesten.
Bovendien wordt lokale behandeling van de laesies gebruikt. A) Ja, behandeling met verdunde natriumhypochlorietoplossing wordt als adjuvans gebruikt. Chloorhexidine, benzoylperoxide, ethyllactaat, triclosan of een mengsel van boorzuur of azijnzuur worden ook gebruikt.
2. Dermatofyteninfectie als oorzaak van folliculitis bij honden
Dermatofyten zijn schimmels die zich voeden met de keratine van de huid en dermatofytose of ringworm veroorzaken. Dit is een van de meest voorkomende vormen van haarzakjesinfecties.
Symptomen van ringworm bij honden worden gekenmerkt door een opeenhoping van oppervlakkige huidcellen (schubben), laesies, rode en ontstoken huid (erytheem), donkere huid op de plaats van infectie (hyperpigmentatie), jeuk, haarverlies dat cirkelvormig of onregelmatige laesies en slechte vacht.
Behandeling van dermatofytose
Er zijn verschillende 'azolen' beschikbaar in formuleringen voor lokale behandeling. Deze omvatten crème, shampoo en conditioner. Chloorhexidine is niet effectief bij de behandeling van dermatofytose.
Systemische opties voor de behandeling van dermatofytose omvatten: ketoconazol, fluconazol, itraconazol, griseofulvine en terbinafine.
3. Demodectische schurft als oorzaak van folliculitis bij honden
Infectie met de mijt Demodex canis kan leiden tot folliculitis. Het is een veel voorkomende infectie bij puppy's die een onvolgroeid immuunsysteem hebben en daardoor de mijten niet kunnen bestrijden.
In enkele zeldzame gevallen kunnen volwassen honden schurftfolliculitis ontwikkelen; het is echter over het algemeen een indicatie van een onderliggend probleem met uw immuunsysteem of algemene gezondheid.
Behandeling van schurft
De eerste behandelingsoptie is meestal ivermectine, maar er zijn zeker gevallen waarin dit geen adequate of acceptabele therapieoptie is.
Het gebruik van complementaire therapieën met producten zoals: rotenon- of benzoylperoxidegel kan plaatselijk worden aangebracht totdat huidafkrabsels negatief zijn. Ethyllactaatshampoo is een extra maatregel voor de schurftpatiënt.
Er zijn verschillende opties - bijvoorbeeld milbemycine - die nuttig zijn voor honden die ivermectine mogelijk niet verdragen.
