Duitse herders zijn een hondenras van Duitse afkomst. Ze werden vanaf 1899 gefokt en geselecteerd uit herdershonden uit Zuid- en Midden-Duitsland. Met deze kruisingen was het de bedoeling om een zeer resistente werkhond te krijgen met een hoog prestatieniveau.
Van die momenten, de onjuiste kruising van honden met erfelijke pathologieën en bloedverwantschap heeft ertoe geleid dat het ras ernstige gezondheidsproblemen heeft ontwikkeld. Deze ziekten zouden echter kunnen worden verminderd als de aangetaste honden niet voor de fokkerij werden gebruikt.
Aan de andere kant is een ander kenmerk van Duitse herders hun karakter, dat volgens de Internationale Cynologische Federatie (FCI) is:
“De Duitse herder moet een evenwichtig temperament hebben, moedig, zelfverzekerd, totaal ontspannen en vredig - tenzij geprovoceerd - zachtmoedig, attent en bereid om te behagen. Het moet een instinctief gedrag, veerkracht en zelfvertrouwen hebben om geschikt te zijn als metgezel, waak-, beschermings-, hulp- en herdershond”.
Constrictieve pericarditis
Pericardiale constrictieve ziekte is een zeldzame ziekte bij gezelschapsdieren. Niettemin, is beschreven als een veel voorkomende pathologie voor volwassen mannelijke Duitse herdershonden.
Deze aandoening bestaat uit een verdikking van de lagen van het hartzakje -pariëtaal of visceraal-, het membraan dat het hart omringt. Wanneer dit gebeurt, comprimeert het hartzakje de kamers van het hart, waardoor de diastolische of vullende functie van het hart wordt verstoord.
Dit veroorzaakt een verhoging van de bloeddruk en veroorzaakt ascites - vocht in de buik - en verwijding van de halsaderen. Andere veel voorkomende symptomen zijn:
- Opgezette buik
- Tachypneu
- Vermoeidheid
- Syncope
- Zachte plek
- Gewichtsverlies
Heupdysplasie bij Duitse herders
Werkhonden worden van jongs af aan zwaar belast. Dit heeft ertoe geleid dat deze rassen gewrichtsproblemen hebben ontwikkeld. In sommige gevallen, zoals bij Duitse herders, heeft het ervoor gezorgd dat het een aangeboren ziekte is geworden.
Aan de andere kant, hoewel een Duitse herder niet genetisch wordt beïnvloed door deze pathologie, door hun snelle groei ontwikkelen de spieren van deze gewrichten zich niet snel genoeg om het gewicht van het dier te dragen. Het heupgewricht ontwikkelt zich dus niet goed en verhindert dat de kop van het dijbeen goed in het acetabulum komt.
Volgens verschillende onderzoeken Het uiterlijk van heupdysplasie is niet gerelateerd aan het geslacht van de hond, maar het is gerelateerd aan de hoeveelheid voedsel die het binnenkrijgt tijdens de ontwikkeling. Op deze manier hebben die dieren die overvoerd zijn en geen restrictief dieet volgen, meer kans om heupdysplasie te ontwikkelen.
Lumbosacraal instabiliteitssyndroom
Degeneratieve pathologieën in de wervelkolom komen veel voor bij honden, specifiek die met betrekking tot de laatste delen van de rug of cauda equina. Deze regio wordt zo genoemd omdat het ruggenmerg zich vertakt in verschillende zenuwen en een paardestaartachtig uiterlijk geeft.
Het is heel gebruikelijk bij volwassen of oudere Duitse herders dat deze zenuwen worden samengedrukt door de botten van de wervelkolom.. De meest voorkomende symptomen die honden vertonen zijn:
- Pijn aan het einde van de rug
- Moeite met lopen en opstaan
- Kreupelheid in de achterpoten
- Zwakte in de caudale zone
- Fecale of urine-incontinentie
Mega-oesofagus bij Duitse herders
Mega-oesofagie is een ziekte waarbij de slokdarm vergroot wordt of de beweeglijkheid verliest. Hierdoor kan het dier geen vast voedsel meer eten en uitspugen, zodra het gegeten wordt of na enkele uren. Daarom kunnen bij puppy's de eerste symptomen worden waargenomen wanneer ze worden gespeend.
In veel gevallen wordt het veroorzaakt door neuromusculaire atrofie die aangeboren is, zoals bij Duitse herders. Het is echter niet een van de ernstigste pathologieën waaraan dit ras kan lijden, omdat de slokdarm meestal spontaan herstelt na verloop van tijd.
