De karakteristieke agressiviteit van kleine honden staat klinisch bekend als het kleine hondensyndroom en is voornamelijk gebaseerd op hun instinct om hun kleine gestalte te compenseren.
Kleine hondenrassen zijn meestal meer kans op een dominant en wantrouwend karakter. Dit ongezellige temperament wordt versterkt door honden en andere grotere huisdieren. Bovendien zijn ze over het algemeen bezitteriger van hun eigenaars; ze vragen continue aandacht door te blaffen.
Om uit te leggen hoe dergelijk gedrag werkt, ethologen zijn gebaseerd op de menselijke analogie van het zogenaamde Napoleon-syndroom. Deze terminologie omvat al het gedrag dat korte mensen, vooral mannen, aannemen vanwege hun minderwaardigheidscomplex.
Hoewel de agressiviteit van kleine honden sterk genetisch bepaald is, kunnen eigenaren de intensiteit ervan altijd verlagen. Ervoor, je moet inzetten op vroege en aanhoudende socialisatie.
Kenmerken van het kleine hondensyndroom
De angstfactor is de sleutel, oorsprong van de hooghartige houding van dit type hond. Een van de meest bepalende kenmerken zijn:
- Opgewonden gedrag, vatbaar voor blaffen, grommen en zelfs de dreiging van een aanval voor vreemden en honden.
- Grotere honden confronteren, waarvan de geringe effectiviteit meestal leidt tot vermijding of vlucht.
- Neiging tot niet-uitvoering van bestellingen.
- Weerstand bij het opstaan van bedden of banken, zelfs als hun eigenaren er niet in zijn.
Dat de agressie van kleine honden generatie na generatie een hardnekkig feit is geweest, heeft ertoe geleid dat veel onderzoekers de oorzaak hebben vastgesteld.
Aan de ene kant zijn er biologische hypothesen die bedelen, aandacht zoeken of vaker plassen beschouwen als secundaire effecten van genetische selectie. dus deze genen van kleine rassen coderen tegelijkertijd voor het infantiele uiterlijk en het onvolwassen karakter.
Aan de andere kant zijn er experts die, ondanks het handhaven van de genetische rechtvaardiging, groter gewicht voor de versterking van de eigenaren. Een voorbeeld is hyperactiviteit, die wordt versterkt wanneer eigenaren hun huisdieren niet genoeg bewegen op basis van hun kleine formaat.
Het benadrukt ook de neiging om ze op te pakken of bepaalde gedragingen te negeren, zoals blaffen of bijten omdat de gegenereerde impact kleiner is dan die veroorzaakt door een hond van een groter ras.
Hoe de agressiviteit van kleine honden te verminderen?
Het ongewenste gedrag van dit soort rassen ze hebben de neiging om zowel de eigenaren als de huisdieren zelf schade toe te brengen. Op deze manier zullen de honden, elke keer, meer wantrouwend naar zichzelf zijn en zullen de eigenaren hun relatie met andere mensen of dieren beperkt zien.
Bovendien, de relatie van trouw tussen de twee zal vaak in het gedrang komen, en is dat de heropvoeding van het dier steeds moeilijker wordt.
Mensen die de voorkeur geven aan dit type ras, moeten zich ervan bewust zijn dat: aan het schijnbare voordeel van een kleine omvang moet de grotere trainingsmoeilijkheid worden toegevoegd. Daarom bevelen experts discipline aan, zowel bij het uitvoeren van orders als bij het stellen van grenzen aan ongepast gedrag.
Agressie van kleine honden toegeven, negeren of gewelddadig straffen, zonder een educatief perspectief, zal ongewenst gedrag vergroten.
Wedden op socialisatie is ook essentieel om ontmoetingen en speelsessies te promoten met andere honden, vooral die met dezelfde afmeting.
Interacties met grotere honden of vreemden moeten geleidelijk gebeuren. Het is noodzakelijk om te proberen dat het dier zelf degene is die nadert om een eerste herkenning te doen.
Als de eigenaren moeite hebben met het opvoeden van hun huisdier, is het raadzaam om zich tot een trainer te wenden. Evenzo zal het prioriteren van acties in de eerste levensjaren voorkomen dat ongepaste houdingen en gedragingen worden gecorrigeerd, terwijl ze geconsolideerd zijn, bij de volwassen hond.
