De gaur is een grote wilde soort die verwant is aan runderen, buffels, bizons en yaks. De hoogte bij de schouders bereikt twee meter en de lengte van zijn lichaam van kop tot staart strekt zich uit tot drie meter. Een volwassen mannelijke gaur heeft een slanke zwarte vacht, terwijl vrouwtjes en juvenielen een bruine vacht hebben.
De hoorns van de gaur bij beide geslachten zijn geel met zwarte punten en buigen naar de hemel toe. Deze hoorns kunnen tot 80 centimeter lang worden. In tegenstelling tot gewone huiskoeien hebben gaurs een keelhuid onder hun nek, die zich uitstrekt van de keel tot de voorpoten. Als volwassenen wegen ze tussen de 700 en 1000 kilo.
Eetgewoonten van de gaur
Groen gras is het hoofdvoedsel voor de gaur. Het voedt zich echter ook met bloemen, cashewnoten, teakschors, jonge bamboescheuten, kruiden, struiken en fruit. Het voedt zich door overdag op de vlaktes te grazen, of tussen bomen en houtige grassen.
De optimale voedertijd voor de gaur is 's morgens vroeg en' s avonds. Wanneer hun leefgebied echter wordt verstoord door menselijke activiteiten, kunnen ze op die momenten meer nachtdieren worden en 's nachts hun voedsel gebruiken.
Geografische locatie van de gaur
India is het land met de grootste populatie gaurs ter wereld. Landen zoals Myanmar, Bangladesh, Bhutan, Cambodja, Vietnam, Thailand, Maleisië, Nepal en China hebben echter ook aanzienlijke gaur-populaties. In deze landen worden de gaur-habitats gevonden in rotsen, bossen, met gras begroeide heuvels op hun toppen of op grasvlakten.
Volgens de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN), de gaur is een kwetsbare soort, aangezien er wereldwijd slechts naar schatting 13.000 tot 30.000 individuen zijn geteld. De IUCN meldt dat hun populaties in de afgelopen drie generaties met 70% zijn afgenomen in Indochina, Maleisië, China en Myanmar.
De achteruitgang wordt toegeschreven aan de jacht op bushmeat, de handel in gaurhoorns in Zuidoost-Azië, verlies van leefgebied door menselijke aantasting en uitbraken van runderziekten. De opkomst van runderpest en mond- en klauwzeer, die vaak worden overgedragen door gedomesticeerde dieren, behoorden tot de belangrijkste moordenaars van de gaurs in de wereld.
Gedrag
Een gaur-kudde kan ongeveer 5 tot 20 leden hebben. Elke kudde wordt geleid door een dominante stier, met meerdere vrouwtjes op sleeptouw. Jongere stieren zijn gegroepeerd in afzonderlijke troepen, maar zeer oude stieren leiden eenzame levens. Elke kudde kan een bereik hebben van 48.000 vierkante meter.
Wanneer hij wordt bedreigd, valt de gaur-stier zijn tegenstanders van hun zijde aan. Het laat zijn hoofd en rug zakken en slaat dan met grote kracht vanaf de zijkant met zijn hoorns. Hoewel het een enorm dier is, beweegt de gaur snel.
Je alarmoproep is gebaseerd op een sissend gesnuif. Over het algemeen is het voor mensen moeilijk om een gaur-kudde te benaderen, zelfs niet voor een persoon die alleen is, omdat het een verlegen en voorzichtig dier is.
Fokgewoonten
Volgens het laatste onderzoek begint seksuele rijpheid voor de gaur tussen de twee en drie jaar. Gaur vrouwtjes bevallen met tussenpozen van 12 tot 15 maanden. Het fokken vindt het hele jaar door plaats, maar piekseizoenen vinden plaats in de koude maanden.
Een mannelijke gaur, meestal vrijstaand, gaat op zoek naar ontvankelijke vrouwtjes tijdens het maken van paringsoproepen in tonen variërend van resonerende tot zachte en lichte tonen. Grotere gaur-stieren hebben voordelen ten opzichte van kleinere. Wanneer hij wordt gedekt, resoneert de gaur-stier op een hoge toon, en dat is dat hij zelfs van een mijl afstand te horen is.
De draagtijd van gaurs duurt meestal tussen de 270 en 280 dagen, waarna een enkel kalf wordt geboren met een gewicht van ongeveer 22 kilo. De gemiddelde levensduur van gaurs wordt geschat op ongeveer 30 jaar.
