De guatovis, wetenschappelijk genoemd Epinephelus itajara, Het is een soort tandbaars die zich kenmerkt door zijn grote afmetingen. De meeste exemplaren zijn te vinden aan de kusten van het Amerikaanse continent, hoewel ze ook in Noordoost-Afrika zijn waargenomen.
Naast guatovis krijgt deze tandbaars verschillende veelvoorkomende namen, zoals Goliath-tandbaars, cherna-tandbaars of guasa-tandbaars, naast vele andere lokale bijnamen. Historisch gezien maakte zijn grootte het populair bij vissers en kooplieden totdat het het onderwerp werd van recreatieve wedstrijden. Bovendien, Het vlees onderscheidt zich door zijn voedingswaarde en zijn erkende smakelijkheid, vergelijkbaar met die van de gewone tandbaars.
Morfologie en gedrag van Guato-vissen
Dit dier Het is een van de grootste vissen in de Atlantische Oceaan en kan meer dan twee meter en 300 kilo wegen. Het heeft een robuust en langwerpig lichaam, met een brede kop waarin zijn kleine ogen contrasteren. De afgeronde borst- en staartvinnen zijn groter dan de bekken- en rugvinnen. Bovendien valt de basis van de laatste op omdat deze bedekt is met schubben en een dikke huid.
Zijn gele, grijze of olijfkleurige kleur met kleine vlekken helpt hem op te gaan in de omgeving. Normaal gesproken zijn deze tonen soberder naarmate het dier groter en volwassener is, terwijl de juvenielen een lineair en roodachtig patroon kunnen vertonen.
Het dieet van de guatovis bestaat in wezen uit schaaldieren, vissen, octopussen en zelfs enkele jonge schildpadden. Voor haar, drie of vijf rijen tanden op de onderkaak hebben. Deze, met name de snijtanden, worden gekenmerkt door hun slechte ontwikkeling, wat helpt om het te onderscheiden van andere soorten grote tandbaarzen.
Over het algemeen zijn hun vangsten meestal gebaseerd op de hinderlaag. A) Ja, ze hebben de neiging om zich tussen de riffen te verstoppen totdat ze wachten op de passage van de geschikte prooi. Tegelijkertijd vallen ze op door zich te verbergen voor roofdieren zoals koningsmakreel, murenen, zandbankhaaien of grote hamerhaaien.
Op reproductief niveau heeft de guatovis de bijzonderheid een protogyn hermafrodiet te zijn, wat betekent dat hij eerst seksueel rijpt als een vrouw en, met de leeftijd, een man wordt.
Tijdens hun vrouwelijke toestand laten ze de eieren los, terwijl ze als mannetjes sperma produceren. Na de bevruchting worden deze eieren verspreid door waterstromen, wat hen de naam geeft van pelagisch.
Habitat en staat van instandhouding
De meeste guato-vispopulaties bevinden zich in ondiepe wateren, dicht bij rotsachtige gebieden, met koralen en modder.. De relatieve nabijheid van de kust kan de vangst vergemakkelijken; ze hebben echter de neiging zich te verstoppen in kleine grotten waar ze een zeer territoriale en eenzame houding aannemen.
De geografische ligging bij uitstek is de Amerikaanse oostkust, van Florida tot het zuiden van Brazilië, inclusief de Caribische Zee.. Het wordt echter ook verspreid langs de westkust van de Stille Oceaan, van Californië tot Peru. Bovendien is het vermeldenswaard de aanwezigheid van enkele exemplaren aan de Afrikaanse kusten van Senegal tot Congo; het is zelden waargenomen op de Canarische Eilanden.
De grote omvang van deze vis, samen met zijn grote gastronomische waarde, maken het een zeer vervolgde soort onder vissers. Bovendien, zijn langzame groei en lage reproductiesnelheid maken het een soort die zeer vatbaar is voor uitsterven.
In feite beschouwt de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) het als kwetsbaar, met het argument dat: de bevolking is de afgelopen 10 jaar met 80% afgenomen.