Gieren zijn een van de meest imposante vogels die over de hoogten zwerven. In de luchten en prairies van de Verenigde Staten en Zuid-Amerika is de Amerikaanse zwarte gier een van de meest voorkomende exemplaren. In dit artikel zullen we u meer vertellen over de classificatie, de kenmerken en de conservering ervan.
Wie is de Amerikaanse zwarte gier?
De natuur - en dus de zoölogie - heeft de neiging om dieren met een zekere gelijkenis op dezelfde manier te benoemen of te labelen. In het geval van het dier in kwestie moet er één ding worden verduidelijkt voordat u begint. Sommigen van u kennen vast wel de aanwezigheid in het Europese landschap van de grote zwarte gier (Aegypius monachus), die door enkele bergachtige gebieden van het Iberisch schiereiland loopt.
Naast zijn naam en zijn aaseterdieet, het Europese en het Amerikaanse exemplaar hebben geen relatie meer. De overeenkomst die beide soorten vertonen - met hoe ver ze zich bevinden - is te wijten aan een fenomeen dat in de biologie bekend staat als convergente evolutie.
Maar de waarheid is dat de Amerikaanse zwarte gier (Coragyps atratus) behoort tot de familie van de kathartiden, ook wel gieren van de Nieuwe Wereld genoemd. Deze familie omvat zeven verschillende soorten, allemaal gedistribueerd door Amerika.
Dit dier heeft een vrij lange verzameling namen, afhankelijk van het geografische gebied: het wordt een buizerd genoemd in Honduras en Mexico, een gallote in Panama of een zwartkopjote in Venezuela. Momenteel zijn er maximaal drie ondersoorten van dit dier.
Algemene karakteristieken
We hebben te maken met een grote roofvogel, waardoor hij eruitziet als een imposante roofvogel. Over het algemeen varieert hun spanwijdte - van vleugel tot vleugel - meestal tussen 1,30 en 1,65 meter en hebben ze een maximale lengte van 74 centimeter. Het gewicht varieert tussen mannetjes en vrouwtjes, en er kunnen ook kleine verschillen zijn tussen ondersoorten.
Het lichaam van deze gier heeft een gerimpelde huid en een donkere grijsachtige kleur. Deze huid is door het ontbreken van veren goed zichtbaar op het hoofd en de nek. Zoals de naam aangeeft, het verenkleed van deze gier is diepzwart. In sommige delen van hun primaire veren vertonen ze een witte vlek, die zichtbaar is tijdens de vlucht.
Staat van instandhouding van de Amerikaanse zwarte gier
Tot op de dag van vandaag classificeert de International Union for the Conservation of Nature deze soort met het zegel van 'minste zorg'. Dit betekent dat de bevolking handhaaft een stabiel niveau, dus voorlopig is het verdwijnen ervan geen zorgen.
Het begint echter in te zien hoe in sommige regio's hun aantal afneemt, en dat dit waarschijnlijk te wijten is aan het verlies van leefgebied voor nesten. In sommige regio's van de Verenigde Staten, jacht, prooi of het bezit van deze dieren is strafbaar.Desondanks beschouwen veel boeren de Amerikaanse zwarte gier als een bedreiging, en het is dat ze beweren dat ze jongvee lastigvallen.
Habitat en voedsel
Typisch, de Amerikaanse zwarte gier geeft de voorkeur aan het open veld, afgewisseld met beboste gebieden of laagland. Het vermijdt meestal hoge berggebieden, dus het is relatief eenvoudig om het te observeren in vochtige bossen of moerassen. Het kan zelfs worden gezien in de buurt van steden of dorpen.
Als aaseter is deze gier altijd op zoek naar rottend vlees. Om het te vinden, gebruiken ze een krachtig hulpmiddel: zicht. Ze kunnen hun prooi lokaliseren of het spoor volgen dat andere gieren achterlaten totdat ze het aas bereiken dat ze zullen consumeren; de voedingsgewoonte van gieren is erg belangrijk voor het algehele onderhoud van het ecosysteem.
Als aas schaars is, kan het zich ook voeden met ontbonden plantaardig materiaal of eieren. Soms, de Amerikaanse zwarte gier is in staat om op levend vee of herten te jagen. Dit gedrag, verrassend voor een dier van dit type, is niet waargenomen bij andere gieren van de Nieuwe Wereld.
