De tijgermug is een soort mug genaamd Aedes albopictus, dat hoort bij de familie Culicidae. Ondanks dat het oorspronkelijk uit Azië komt, is het erin geslaagd zich uit te breiden naar vrijwel alle continenten. Welke kenmerken heeft dit insect?
Hoe herken je de tijgermug?
De poging om de tijgermug met het blote oog te herkennen is meestal vrij moeilijk, omdat het een klein insect dat slechts 5 of 10 millimeter groot is. Ook is de beste kans om hem van andere soorten te onderscheiden, vast te houden aan zijn lichaamspatroon.
Deze muggensoort wordt gekenmerkt door: overwegend zwarte kleur, met typische witte versieringen op de buik en thorax. Bovendien is een longitudinale witte lijn te zien die over zijn hoofd en borst loopt.
Hun poten worden ook onderscheiden door zwarte en witte banden die ze maken. Hoewel deze eigenschap ze kan verwarren met een andere zeer erkende en even gevaarlijke mug, Aedes aegypti.
Net als bij andere soorten muggen, vrouwen zijn de enigen die bijten om bloed af te nemen en eiwit verkrijgen om hun eieren te ontwikkelen. Daarom is het mogelijk om ze te onderscheiden door de proboscis, een soort langwerpige en dunne buis waarmee ze de huid kunnen binnendringen en het bloed kunnen opzuigen.
Oorsprong en verspreiding van Aedes albopictus
De tijgermug is een soort die inheems is in Zuidoost-Azië. Vanaf het einde van de jaren zeventig begon de Aedes albopictus het doorbreekt de barrières van zijn geboorteplaats en begint zich naar andere continenten te verspreiden.
In minder dan 50 jaar, de tijgermug heeft zich verspreid naar alle continenten van de planeet, met de logische uitzondering van Antarctica. Het is niet mogelijk om te specificeren hoe deze insecten zich zo snel en abrupt konden verspreiden, maar dit fenomeen heeft waarschijnlijk te maken met het intercontinentale transport van mensen, planten en verschillende goederen.
Halverwege de jaren tachtig had de tijgermug het Amerikaanse continent al bereikt: Het werd gedetecteerd in Brazilië, de Verenigde Staten en Mexico. Enkele jaren later weet het Centraal-Amerika en ook het Caribisch gebied binnen te dringen. Al eind jaren negentig werd het insect ook in Argentinië en Colombia geïdentificeerd.
specifiek: in Europa wordt in de jaren 2000 voor het eerst de tijgermug waargenomen. En medio 2006 had het insect zich al verspreid naar België, Spanje, Frankrijk, Griekenland, Nederland, Italië, Zwitserland en andere Europese landen.
Bezorgdheid over zijn aanwezigheid in Europa is toegenomen na een uitbraak van chikungunya epidemische artritis in 2007 in Italië. Tot dit jaar werd deze ziekte alleen in tropische landen gediagnosticeerd. Daarom is het fenomeen van globalisering van infectieziekten aangetoond.
Waarom is de tijgermug zo schadelijk?
Vandaag de dag, de tijgermug is geclassificeerd als een van de 100 meest schadelijke invasieve uitheemse soorten ter wereld, volgens de lijst van de International Union for the Conservation of Nature. De expansie was snel en agressief, wat een toename van tropische pathologieën met zich meebracht op het Europese continent en andere afwijkende regio's.
De belangrijkste reden waarom het als een bedreiging voor de volksgezondheid wordt beschouwd, is dat het fungeert als een vector voor tal van infectieziekten. De tijgermug kan het vehikel zijn voor de overdracht van virale ziekten zoals dengue, gele koorts, chikungunya en, in mindere mate, het West-Nijlvirus.
Het is ook belangrijk om te vermelden dat het is een zeer resistente soort met een hoog aanpassingsvermogen, wat verklaart waarom het in zulke verschillende ecosystemen heeft kunnen overleven en zich voortplanten.
De eitjes van deze insecten zijn bestand tegen uitdroging en blijven lange tijd in een soort van slapende toestand. Bij contact met water, de gedroogde eieren komen uit en geven aanleiding tot een groot aantal larven.
Bestrijding en preventie
Uitroeiing van de tijgermug is duur en zeer complex vanwege hun verbazingwekkende snelheid van voortplanting en de weerstand van hun eieren. Daarom is investeren in preventieve maatregelen de meest effectieve en haalbare strategie om de verspreiding ervan te beheersen.
Bewustmakingscampagnes over eenvoudige en dagelijkse preventieve maatregelen, zoals het vermijden van ophoping van stilstaand water, hebben goede resultaten opgeleverd, hoewel ze moeten worden geïntensiveerd.