de bloedzuiger Tyrannobdella rex het is een worm van de bloedzuigersfamilie die mensen parasiteert. Het cilindrische lichaam bereikt een lengte tussen 3 en 5 centimeter, maar de krachtige kaak die het presenteert is het meest opvallende kenmerk.
Wat zijn bloedzuigers?
Bloedzuigers of hirudines zijn slijmerig uitziende ongewervelde dieren die behoren tot de rand van de ringwormen en tot de subklasse Hirudinea. Het lichaam is verdeeld in in totaal 34 segmenten en bestaat uit zuignappen.
Door de zuignappen kunnen ze zich hechten aan het lichaam van andere dieren, waaraan ze bloed afnemen. En dit veroorzaakt het binnendringen van de verschillende enzymen en verbindingen die deel uitmaken van het speeksel van de bloedzuiger.
Sommige verbindingen in bloedzuigerspeeksel hebben verschillende functies. Hirudine is bijvoorbeeld een anticoagulans, dat het oplossen van stolsels in de bloedvaten mogelijk maakt.
Wat voor soort bloedzuiger is het? Tyrannodbella rex?
De ontdekking van dit type bloedzuiger gebeurde in 2007 op een heel merkwaardige manier. Het werd gevonden in de neus van een meisje in Peru. De ontdekking ervan maakte het mogelijk een nieuw geslacht en een nieuwe soort aan te wijzen.
In tegenstelling tot andere bloedzuigers die eerder zijn beschreven, wordt dit taxon gekenmerkt door een enkele kaak met acht grote tanden. In vergelijking met zijn kleine formaat, de onevenredige tanden die het karakteriseren gaven aanleiding tot zijn opvallende naam Tyrannobdella rex.
Om deze reden is de zuignap het belangrijkste kenmerk: hij heeft een ronde, schijfachtige vorm. Daarin zijn de tanden, die worden gebruikt voor de extractie van bloed.
Bron: PLOS ONE
Fylogenetische studies afgeleid van de analyse van nucleaire en mitochondriale genen bevestigden dat deze nieuwe soort tot een grotere en meer globale groep bloedzuigers behoort. Ze voeden zich met de slijmvliezen van zoogdieren.
Eigenschappen van Tyrannobdella rex
Hirudines of bloedzuigers kunnen variëren in hun dieet afhankelijk van de soort waartoe ze behoren. De meeste van hen zijn roofdieren en voeden zich met kleine wormen, buikpotigen, schaaldieren of andere dieren.
Tyrannobdella rex maakt deel uit van de kleine groep hematofage. Bijgevolg hecht deze ectoparasiet zich aan verschillende soorten en blijft erin.
Wat betreft de reproductie ervan, bloedzuigers zijn hermafrodieten. Dat wil zeggen, hetzelfde individu heeft de geslachtsklieren van beide geslachten, eierstok en teelballen.
Habitat van Tyrannobdella rex
De meeste bloedzuigers leven in zoetwateromgevingen, hoewel andere soorten te vinden zijn in mariene of terrestrische omgevingen, zelfs in semi-terrestrische omgevingen.
Specifiek, Tyrannobdella rex leeft in tropische gebieden met een hoge luchtvochtigheid, in de bovenste Amazone. Het bevindt zich in rivieren, vijvers of natuurlijke bronnen waarin mensen zwemmen. Het is de eerste soort die in Zuid-Amerika voorkomt.
Bron: PLOS ONE
Klinische kennis vanTyrannobdella rex
Er zijn verschillende klinische dossiers waarin deze soort voorkomt uit 1997. Dit jaar waren er twee gevallen in Peru, een van een 6-jarige jongen en de andere van een 16-jarige adolescent. Twee verschillende bloedzuigers, van verschillende grootte, werden verwijderd.
Pas in 2007 werd opnieuw melding gemaakt van de aanwezigheid van een bloedzuiger in de neusholte van een 9-jarig meisje. De drie bloedzuigers die van de drie patiënten werden geëxtraheerd, werden bewaard in verschillende zoutoplossingen (in formaline of in ethanol).
Bovendien is waargenomen dat deze soort geen onderscheid maakt: hij parasiteert zowel water- als landdieren of mensen. Deze soort is gevonden bij verschillende dieren, van een koe tot een tapir.
Curiositeiten
Zoals reeds opgemerkt, deze worm werd vroeger gebruikt voor een medische behandeling die bloeding wordt genoemd. De typische medicinale bloedzuiger was:Hirudo medicinalis, oorspronkelijk uit Europa. Het doel van de aderlating was om het bloed te zuiveren, door het aanbrengen van deze kleine ringetjes.
Dit kwam door de theorie van de vier humoren: bloed, slijm, gele en zwarte gal. Toen de vier lichaamsvochten uit balans raakten, ontstond een humorale pathologie. Om de ziekte te genezen, was de afvoer van het onzuivere bloed erg belangrijk. En bij deze evacuatie werden de bloedzuigers veel gebruikt.
Hun speeksel bevat een reeks enzymen en componenten die worden overgedragen op het dier waaraan ze zich hechten. Een van deze componenten is een plaatselijke verdoving, die voorkomt dat de beet pijnlijk wordt. Andere verbindingen zijn antimicrobiële of vaatverwijdende middelen. Deze laatste bevorderen de verwijding van bloedvaten, wat de bloedcirculatie vergemakkelijkt.
Kortom, bloedzuigers hebben veel respect, maar ze zijn door de geschiedenis heen een belangrijke medische hulpbron geweest. Tegenwoordig worden ze nog steeds gebruikt in een techniek die hirudotherapie wordt genoemd.
