De ñacundá is bekend onder vele namen in Zuid-Amerika en behoort tot de familie Caprimulgidae, waaronder de verschillende geslachten en soorten van de beroemde nachtzwaluw.
Habitat van de ñacundá
Er zijn veel soorten nachtzwaluwen verspreid over het Amerikaanse en Europese continent, maar hij is ook te vinden in delen van Azië en Afrika. Vooral de ñacundá is te zien in Venezuela, Colombia, Brazilië, Paraguay, Uruguay, Bolivia en een deel van Argentinië.
Deze vogel leeft in bossen, savannes, moerassen en graslanden, maar wordt ook aangetroffen aan de randen van rivieren, kustgebieden en xerofytische omgevingen. Ze bevinden zich meestal op open plaatsen, warme gebieden en van matige hoogte, niet in berggebieden.
Het is heel typisch om het 's nachts op de wegen en onverharde wegen te zien liggen, verblind door koplampen van auto's, waardoor velen vaak worden overreden. Het is normaal om het te zien in extensieve gewassen waar nachtelijke vliegende insecten in overvloed aanwezig zijn.
Ze blijven over het algemeen alleen of in paren, maar als trekvogel kun je groepen van honderden individuen zien.
Hoe is ñacundá?
Het is een stevige vogel, ongeveer 30 centimeter, met een korte staart en lange, ronde vleugels. Zijn kop is plat en klein, met een kleine snavel maar met een een grote mond die tijdens de vlucht opengaat om te jagen. De ogen zijn zwart en erg groot, aangepast aan het nachtleven.
Cryptisch verenkleed is de sleutel tot hun overleving. Dankzij hem passen ze perfect in het landschap. Zijn poten zijn kort en zijn lichaam is zandkleurig, met zwarte stippen in contrast met zijn witte buik en keel; tijdens de vlucht is aan de binnenkant van de vleugels een witte vlek te zien. Opgemerkt moet worden dat mannetjes witte vlekken op het puntje van de staart hebben.
Ook, nachtzwaluwen hebben snorharen of snorharen (zintuiglijke haren) zeer prominent waarmee ze trillingen waarnemen.
Het gedrag van nachtzwaluwen
De ñacundá, net als de rest van de vogels die deel uitmaken van zijn familie, Het is een insectenetende vogel, met schemering en nachtelijke gewoonten. Hij brengt de dag zittend op de grond door, zonder te bewegen. In feite is het moeilijk te zien omdat het zo goed opgaat in de omgeving.
Hun vlucht is meestal laag en grillig, en het is in deze tijd dat ze jagen op de insecten waarmee ze zich voeden: kevers, mieren, zygoptera, libellen, krekels, motten, homoptera, oorwormen en muggen. Te profiteer van kunstmatige lichtbronnen die insecten aantrekken om te jagen. Bovendien is zijn verenkleed aangepast aan een stealth-vlucht, niet op te sporen door zijn prooi.
Nachtzwaluwen geven een zeer luid en repetitief karakteristiek geluid wanneer ze op de grond zijn; vaak worden ze hierdoor gedetecteerd.
De tijd van verkering en paring verandert naargelang de regio en ze bouwen geen nesten, maar ze leggen de eieren op de grond. Het leggen is meestal van weinig eieren, maximaal twee per jaar.
Het vrouwtje is degene die meer voor de leg en de jongen zorgt, terwijl het mannetje de kuikens van de eerste leg kan afmaken terwijl het vrouwtje de tweede uitbroedt.
Er is een geloof dat ze melk van geiten kunnen drinken - vandaar de naam - door rechtstreeks uit de uiers te zuigen. Hoewel het niet waar is, is het waar dat ze gewoonlijk de kuddes vergezellen in de schemering om zich te voeden met de insecten die ze op hun pad kweken.
Een andere naam waaronder de ñacundá of nachtzwaluwen bekend is, is ‘engañapastores’, en het is dat wanneer ze zien dat hun nest wordt bedreigd, maken ze korte en wanordelijke vluchten, om te doen geloven dat ze gewond zijn en een gemakkelijke prooi zijn. Op deze manier leiden ze het mogelijke roofdier af van hun nest, dat op de grond ligt.
De nachtzwaluw is zonder twijfel een zeer interessante vogel, vanwege zijn camouflage en zijn manier van jagen. De beste manier om het te vinden en te observeren, is door op zonsondergang te wachten en goed naar de grond te kijken, want het is een aas in het rumoer.
