De goudjakhals ook bekend als Canis aureus, het is een van de hondachtige soorten met de grootste wereldwijde verspreiding. Het is aanwezig in veel gebieden van Europa en Zuid-Azië.
De uitbreiding van de soort - die momenteel aan de gang is - op het Europese grondgebied heeft tot bezorgdheid geleid bij onderzoekers, milieuactivisten en bewoners. Deze zorg richt zich op de mogelijke negatieve effecten die zijn aanwezigheid zou kunnen hebben, voornamelijk vanwege de aard van krachtig roofdier, dat de angst oproept dat het de populaties van andere soorten dieren in het wild zal aantasten.
Tot op de dag van vandaag bestaat er onzekerheid over het natuurbehoudbeleid van jakhalzen.
Momenteel is de behoefte ontstaan om de oorsprong van jakhalspopulaties op te helderen. Deze soort bleef in het grootste deel van Europa afwezig tot de 19e eeuw, toen ze zich langzaam in dit gebied begonnen uit te breiden. De dynamiek van de verspreiding is veranderd sinds het einde van de 20e eeuw, toen de soort zich extreem snel begon te verspreiden in Europa.
Habitat, voortplanting en levenscyclus
De goudjakhals is de meest verspreide soort jakhalzen. Het overlapt alleen biotopen met de jakhals met zwarte rug in de savannes van Oost-Afrika. Deze soort geeft de voorkeur aan open land, dorre graslanden en steppelandschappen. Omdat ze op dieren jagen, hebben ze veel energie.
Wat betreft de reproductie ervan, deze soort leeft in paren en is strikt monogaam. In de meeste jakhalsfamilies zijn er een of twee volwassen leden die 'helpers' worden genoemd.
Helpers zijn jakhalzen die na het bereiken van geslachtsrijpheid een jaar bij de ouders blijven, zonder zich voort te planten, om te helpen bij de zorg voor het volgende nest. Nesten kunnen van één tot negen puppy's zijn.
De draagtijd is 63 dagen, het geboortegewicht is 200 tot 250 gram en de welpen worden ongeveer acht weken gezoogd; Y beide ouders zorgen voor voedsel en bescherming. Volgens bepaalde onderzoeken bereikt de geslachtsrijpheid 11 maanden en kunnen ze 16 jaar in gevangenschap leven.
Jakhalzen zijn alleseters, dus ze eten niet uitsluitend vlees. In feite, goudjakhalzen consumeren 54% van het voedsel van dierlijke oorsprong en 46% van de voedingsmiddelen van plantaardige oorsprong.
Terwijl ze grote prooien eten zoals jonge gazellen, eten ze ook heel wat knaagdieren, hazen, vogels en hun eieren, reptielen, kikkers, vissen, insecten en fruit. Soms eten ze aas.
Economisch belang van de jakhals voor mensen: positieve en negatieve punten
Goudjakhalzen spelen een belangrijke rol in de gezondheid, aangezien ze in steden en dorpen afval en aas eten. Bovendien komen ze de landbouw ten goede doordat ze een toename van het aantal knaagdieren voorkomen.
Wanneer dit dier in gevangenschap wordt gefokt, kan het worden gedomesticeerd. Ze komen thuis en gedragen zich net als een hond, behalve dat ze schuw blijven bij vreemden en zich niet door hen laten aaien.
Jakhalzen kunnen echter ook mensen op een negatieve manier beïnvloeden, namelijk dat ze gewassen kunnen plunderen en kuddes schapen kunnen aanvallen. Bovendien, omdat het wilde jagende dieren zijn, kunnen gouden jakhalzen betrokken zijn bij de verspreiding van hondsdolheid.
Staat van instandhouding van goudjakhalzen
De goudjakhals komt veel voor in Europa en wordt niet bedreigd. Volgens de categorieën en criteria van de rode lijst van de International Union for the Conservation of Nature (IUCN), het wordt beschouwd als een soort 'minste zorg'.
Natuurlijk is de goudjakhals al in alle Baltische staten uitgeroepen tot een vreemde en potentieel invasieve soort. En het is dat de status ervan een zorgvuldige beoordeling vereist. Om als een invasieve uitheemse soort (IAS) te worden beschouwd, moet u aan ten minste drie criteria voldoen:
- Niet inheems zijn: alien, geïntroduceerd door mensen.
- Een bedreiging vormen voor de biologische diversiteit op lokale schaal.
- Huidige snelle bevolkingsgroei.
Hoewel er een exponentiële toename van de bevolkingsomvang is waargenomen, zoals in Hongarije, is aan de andere twee criteria niet voldaan.
Wordt de jakhals zonder reden uitgekozen?
De uitbreiding van de goudjakhals naar Noord-Europa is duidelijk het gevolg van natuurlijke migratie. Verder zijn er geen aanwijzingen voor een nadelig effect op de lokale fauna. Er zijn ook geen grote klachten dat goudjakhalzen schade toebrengen aan huisdieren die vanuit Europa zijn gemeld.
Aangenomen wordt dat incidentele meldingen van predatie door jakhalzen vaak overdreven zijn. Ze kunnen ook verband houden met verkeerde identificatie. Deze conclusie vloeit voort uit de inspectie en is dat in sommige van de gemelde gevallen forensische genetica wordt gebruikt.
Wat het gezondheidsrisico betreft, blijkt uit recente studies dat de parasietenbelasting bij de Europese goudjakhals vergelijkbaar of lager is dan die van andere carnivoren, zoals de rode vos en de grijze wolf, in de regio. Er zijn ook geen aanvallen van jakhalzen op mensen bekend.
Om deze verschillende redenen lijkt de bezorgdheid over de ernstige negatieve gevolgen van de uitbreiding van de goudjakhals in Europa nog steeds ongegrond.
Welke stappen moeten worden ondernomen?
De uitbreiding van de goudjakhals in grote gebieden lijkt het begin van internationale actie gericht op het beheer van de soort in Europa te rechtvaardigen. Verschillende organisaties hebben gesuggereerd dat het tijd is om grensoverschrijdende managementdocumenten en -strategieën te ontwikkelen..
Deze strategieën zouden vergelijkbaar zijn met het beheer dat wordt ontwikkeld in het geval van grote carnivoren in Europa. De goudjakhals wordt vermeld als een bijlage V-soort in de EU-habitatrichtlijn. Als zodanig moet het in alle EU-lidstaten wettelijk worden beschermd; Het niet naleven van deze regel heeft juridische gevolgen.
