Groene anaconda's, afkomstig uit Zuid-Amerika, staan bekend als een van de grootste slangen ter wereld en hebben een geheim dat het vermelden waard is: ze kunnen kannibalisme beoefenen en elkaar opeten. Wanneer en hoe gebeurt het? We vertellen je er hieronder meer over.
Kenmerken van groene anaconda's
De wetenschappelijke naam is Eunectes murinus, hoewel iedereen haar kent als een ‘anaconda’. Het is de zwaarste slang ter wereld en vecht 'head to head' voor de titel van de grootste met de netvormige python.
Hoewel het misschien gevaarlijk lijkt - en dat is het in feite ook - is de waarheid dat aanvallende mensen heeft hij niet als ‘hobby’, tenzij het uit zelfverdediging is. De mens maakt - gelukkig - geen deel uit van zijn voedselketen, dus hij beschouwt ons niet als voedsel.
Groene anaconda's leven in het Amazone-regenwoud, precies in de stroomgebieden van Zuid-Amerika en, zoals de naam al doet vermoeden, zijn ze donkergroen, met zwarte of bruine aftekeningen over hun hele lichaam.
Met een klein hoofd, een opstaande neus en ogen aan de zijkanten kan de nek niet worden onderscheiden van de rest van het lichaam. De reukreceptoren van groene anaconda's bevinden zich op de tong, zoals bij alle slangen.
Het voeren van groene anaconda's
Bij het zoeken naar voedsel brengen groene anaconda's veel tijd door in het water. Al betekent dat niet dat ze niet naar de oppervlakte of naar de kust kunnen om "gemakkelijke prooien" zoals capibara's, tapirs, pekari's, herten en knaagdieren te vangen. Het kan zich zelfs voeden met vissen, reptielen, amfibieën en eieren.
Zodra het een prooi detecteert, is het eerste wat het doet het grijpen met zijn sterke kaken. Dan wikkelt het zich om het lichaam en oefent het druk uit totdat het stikt. Dit alles in minder dan 10 seconden.
Hoewel wordt aangenomen dat het de uitgeoefende kracht is die uiteindelijk het slachtoffer doodt, is het de kracht die op de thorax wordt uitgeoefend die verantwoordelijk is voor deze taak. Niet in staat om te ademen, sterft de prooi in korte tijd.
Het is vermeldenswaard dat groene anaconda's verpletteren of kauwen hun voedsel niet, in plaats daarvan maken ze hun kaken los om de hele prooi door te slikken. Ze kruipen erop zodat het door de keel en vervolgens in de maag kan gaan.
De spijsvertering kan enkele dagen of zelfs weken duren. Gedurende al die tijd zal de slang inactief blijven rustend op een tak, alsof hij in winterslaap is.
Zijn groene anaconda's kannibalen?
Zoals bij veel van de diersoorten is bij deze reptielen het vrouwtje de ‘alfa’ en dus degene met de grootste omvang en levensduur.
Terwijl vrouwelijke anaconda werden beschouwd als de onderdanige in de 'relatie', zijn ze in feite de dominante, vooral qua grootte: ze kunnen tot vijf keer meer meten dan mannen.
Om seksueel kannibalisme bij groene anaconda's te begrijpen, moeten we eerst iets leren over hun paring. In het broedseizoen - tussen april en mei - trekken de vrouwtjes de mannetjes aan, die zich wekenlang om hen heen verzamelen.
Ze kunnen zelfs worden omringd door maximaal 15 'vrijers' die onderling vechten om toegang te krijgen tot de vrouwelijke cloaca en deze vervolgens insemineren. Als er eenmaal een winnaar is, moet de rest weglopen en het is onwaarschijnlijk dat ze dat jaar een partner zullen vinden, vanwege de inspanning die ze zich al enkele dagen hebben moeten leveren.
Nu is het niet echt bekend waardoor het vrouwtje het mannetje eet, maar men gelooft dat, als hij klaar is met zijn 'taak' van voortplanting, als hij langer dan voldoende opgerold met zijn partner blijft, zal ze bot antwoorden: hij zal hem verslinden.
Een andere theorie stelt dat het vrouwtje dat haar eieren begint te dragen heeft dringend voedingsstoffen nodig. En aangezien ze zeven maanden vasten dat de 'zwangerschap' duurt, beschouwen ze het mannetje als een superfood dat binnen handbereik is.
Het gebeurt niet altijd, maar er zijn verschillende gevallen gedocumenteerd van vrouwtjes die mannetjes verslinden na het fokken. Een derde hypothese geeft aan dat: Het is omdat ze de eieren kunnen eten, of omdat in het droge seizoen de prooi schaars is en ze 'concurrent' worden om zichzelf te kunnen voeden.
En geloof het of niet, groene anaconda's zijn niet de enigen die kannibalisme beoefenen. Andere voorbeelden zijn spinnen en de bidsprinkhaan.