Duiven zijn momenteel een van de meest verspreide vogels ter wereld. Zijn relatie met de mensheid is zeer controversieel; terwijl sommigen ervoor kiezen om ze als huisdier te houden, zien anderen ze als een 'stedelijke plaag'. Vervolgens zullen we u meer vertellen over de huisduif, zijn verspreiding in de wereld en zijn relatie met de mens.
Fysieke kenmerken en taxonomie van duiven
Duiven vormen een grote familie genaamd Columbidae, waarin meer dan 300 verschillende soorten zijn opgenomen. Deze grote diversiteit omvat de verschillende huisduivenrassen en ook wilde of primaire duiven.
In algemene termen, duiven worden morfologisch gekenmerkt door hun robuuste borst, kleine kop en korte, gezwollen snavel. De vleugels zijn sterk en relatief groot in vergelijking met de lengte van zijn lichaam. Zijn poten zijn kort, dun en hebben vier vingers, waarvan er één opponeerbaar is (zoals een menselijke duim).
Het verenkleed van de duiven is breed en glad, en kan verschillende tinten en combinaties van kleuren presenteren volgens het patroon van elke soort en ras.
De huisduif: Columba livia domestica
De huisduifColumba livia domestica) werd geboren dankzij de domesticatie van de wilde duif (Colombia livia). Morfologisch lijkt hij erg op zijn voorouders, met een middelgroot lichaam van 28 tot 35 centimeter en een lichaamsgewicht tussen 300 en 400 gram. De spanwijdte varieert meestal tussen 60 en 70 centimeter.
Door de geschiedenis heen is de huisduif voor verschillende doeleinden gebruikt. Aanvankelijk werd ze opgeleid als boodschapper en ook haar vlees werd uitgebuit; momenteel wordt de huisduif bijna uitsluitend als huisdier grootgebracht.
De huisduif is zeer intelligent, vertoont een groot aanpassingsvermogen en een opmerkelijke fysieke weerstand. Deze eigenschappen vergemakkelijken hun training en het is al bewezen dat de huisduif optimaal reageert op training met positieve bekrachtiging.
Verspreiding en leefgebied van de huisduif
Vandaag de dag, de verschillende rassen van huisduiven bewonen alle continenten, met de logische uitzondering van Antarctica. Hun voorouders waren echter inheems in de regio die zich uitstrekt van Europa tot Noord-Afrika en India.
In de overgrote meerderheid van de plaatsen die hij bewoont, heeft de huisduif sedentaire gewoonten aangenomen. Hun dieet is voornamelijk gebaseerd op het verzamelen van peulvruchten, granen, granen en zelfs aas uit het afval dat door mensen wordt geproduceerd.
Deze nieuwsgierige vogel heeft zich aangepast aan de geïmproviseerde nestbouw:Hij neemt takken en stro en bouwt ze bovenop gebouwen, holtes en plafonds. Sommige meer geïsoleerde populaties hebben echter hun primitieve gewoonten hervat en nestelen liever op kliffen ver van de stad.
Mensen en duiven
Hoewel er tegenwoordig veel gedomesticeerde vogels zijn, weinig vogels hebben zoveel contact met mensen gehad als de huisduif. In feite is het moeilijk om een andere plaats te bedenken dan de polen en Antarctica, waar geen populatie duiven is.
Duiven hebben zich snel en optimaal kunnen aanpassen aan de menselijke gewoontes; Ze hebben zelfs geleerd om te profiteren van onze sociale structuur. Een duidelijk voorbeeld hiervan zijn veranderingen in hun eetgewoonten.
Enkele curiositeiten van hun dieet
Vandaag de dag, duiven voeden zich meestal tijdig of zelfs aaseter; Er wordt gebruik gemaakt van afval van ons voedsel en van productieve activiteiten.
Deze opruimgewoonten, toegevoegd aan de snelle groei van de populatie, hebben ertoe geleid dat de huisduif als een 'stedelijke plaag' begon te worden gezien. Ook alEr zijn veel mensen die last hebben van duivenfobie, dat wil zeggen een fobie met betrekking tot duiven.
Onthoud dat Oude beschavingen, zoals de Grieken en Egyptenaren, toonden grote waardering voor deze vogel. Duiven waren vroeger aanwezig bij hun religieuze vieringen en rituelen; bij vele gelegenheden werden ze aangeboden als een 'geschenk' of offer aan de goden.
Bijbelse en religieuze verwijzingen
Bovendien, de duif wordt genoemd in een symbolische passage in de Bijbel; op deze manier spelen ze een sleutelrol in de geschiedenis van de mensheid. Noach, die de soort in zijn ark van de universele zondvloed heeft gered, stuurt een duif om uit te zoeken of het water al is gezakt.
Bij terugkomst van zijn derde ‘reis’ brengt de duif een klein olijftakje in zijn snavel. Dit gaf aan dat het veilig was om terug te keren naar het continent, omdat het land weer bewoond kon worden. Deze iconische passage in de Bijbel heeft de duif verankerd als het symbool van vrede.