Het is niet één, maar 10 soorten cheloniërs - twee uitgestorven - die op de Galapagos-eilanden leven (er zijn ze nergens anders ter wereld). In dit artikel zullen we je vertellen over de ongelooflijke reuzenschildpad die we kunnen vinden in deze archipel van Ecuador.
Kenmerken van de gigantische Galapagos-schildpad
Wist u de Galapagos-eilanden werden op die manier gedoopt ter ‘eer’ aan de reuzenschildpadden die ontdekkingsreizigers en natuuronderzoekers bij aankomst in de 16e eeuw vonden? Later verdeelde Charles Darwin ze in ondersoorten van een enkele familie: Chelonoidis Nigra.
Ze zijn de grootste cheloniërs die de planeet bewonen, aangezien ze meer dan twee meter kunnen meten en ongeveer 500 kilo wegen. Bovendien hebben ze nog een record: dat van een lang leven, omdat ze in het wild meer dan 100 jaar kunnen leven.
Tegenwoordig kunnen we enkele exemplaren van de reuzenschildpad vinden in dierentuinen en natuurreservaten uit verschillende delen van de wereld, waar ze maar liefst 170 jaar leven. Wat hun taxonomie betreft, zijn er drie verschillende soorten schelpen, waardoor ze kunnen worden onderscheiden:
1. Koepelvormige schaal
Deze schildpadden leven voornamelijk in de hooglanden van de archipel en in vochtige omgevingen, zoals die we kunnen vinden op de eilanden Santa Cruz en Isabela (in de laatste specifiek in het vulkaangebied).
Door de koepelvormige schaal kan de reuzenschildpad door dichte vegetatie bewegen zonder het gevaar te worden verstrikt tussen takken. Bovendien heeft het een kortere nek dan zijn ‘familieleden’ en is het kuras groter.
2. Zadelvormig schild
De San Cristóbal-reuzenschildpad is een van de duidelijkste voorbeelden van deze subgroep, die voornamelijk in dun begroeide en woestijngebieden leeft. Het heeft een speciale verhoging in het voorste deel van de schaal, toegevoegd aan zijn lange nek, waardoor hij de hoge bladeren van de struiken of de bladeren van de cactus kan bereiken.
3. Tussenschaal
Je zou kunnen zeggen dat het een combinatie is tussen de andere twee soorten schelpen. Een van de ondersoorten die dit kenmerk vertoont, is de Santa Cruz-reuzenschildpad.
Gedrag van de gigantische Galapagos-schildpad
Alle reuzenschildpadden van de Galapagos-eilanden zijn herbivoor en hebben geen tanden. Ze gebruiken hun spitse mond om zichzelf te voeden, waarmee ze bladeren en vruchten snijden. Hun dieet bestaat uit planten, fruit, watervarens, korstmossen en cactussen.
Ze eten zoals ze voedsel vinden, zelfs als ze nog niet klaar zijn met het verteren van wat ze eerder hebben geconsumeerd. Bovendien kunnen ze lang zonder drinkwater, omdat ze vloeistof uit planten halen. Maar als ze een zoetwaterspiegel tegenkomen, aarzelen ze niet om ervan te genieten en erin te duiken.
Een andere leuke functie is dat de Galapagos-reuzenschildpad is erg traag en komt niet verder dan 300 meter per uur. Maar deze traagheid wordt aangevuld met een groot uithoudingsvermogen, aangezien hij drie dagen kan lopen zonder te stoppen om te rusten.
In het geval van reuzenschildpadden die op de vochtigere eilanden leven, migreren ze na het einde van het regenseizoen naar het bergachtige gebied, waar het gras overvloediger is. Gedurende zijn hele leven vormt het verschillende 'kuddes' omdat het een kuddedier is, dat wil zeggen, dat hij gewend is in gemeenschap te leven.
Het heeft zelfs een symbiotische of mutualistische relatie met bepaalde soorten vinken, vogels die ook op de Galapagos leven. Deze worden op het hoofd geplaatst en zijn verantwoordelijk voor het verwijderen van teken uit hun nek.
De reuzenschildpad is koelbloedig en brengt daarom veel tijd in de zon door -minstens twee uur per dag- vooral 's ochtends. Het is maximaal acht uur actief. Om hun lichaamstemperatuur hoog te houden, duiken ze in sommige gevallen in waterbronnen en modder in de buurt van vulkanen. Bovendien kunnen ze zich in deze 'baden' beschermen tegen parasieten en insecten zoals muggen.
Het lijdt geen twijfel dat de reuzenschildpad van de Galapagos-eilanden een fascinerend dier is … Als we het geluk hebben om deze archipel te bezoeken, zullen we ze op verschillende plaatsen zien terwijl ze eten. We kunnen ook de cirkelvormige en diepe sporen volgen die ze in de modder of het zand achterlaten!