Dit kleine reptiel is beroemd in het Middellandse-Zeegebied, waar het verschillende namen krijgt. In dit artikel vertellen we je de belangrijkste kenmerken van de gekko, die tot de gekkofamilie behoort.
Namen en leefgebieden van gekko's
De wetenschappelijke naam van de gekko is Mauritaanse Tarentola, maar het kan op verschillende manieren worden genoemd, afhankelijk van waar we zijn: osga in Portugal en Galicië; gebaggerd in Catalonië; pracan op de Canarische Eilanden of esgar Infrapas in Aragon.
Hoewel het inheems is op het Iberisch schiereiland, is het geïntroduceerd op verschillende eilanden, zoals de Balearen, de Azoren en de Canarische Eilanden. Ook het Amerikaanse continent werd ingenomen: Uruguay, Paraguay, Ecuador, Argentinië en de Verenigde Staten.
Meestal de gekko bewoont oude gebouwen, verlaten gebouwen, huizen of auto's, rotsen, boomstammen, puin, ruïnes, schuren… Het kan zonder problemen in verschillende omgevingen worden verspreid.
Beschrijving van de gekko
Als ze volwassen zijn, kunnen deze reptielen tussen de 5 en 15 centimeter meten, plus dezelfde lengte - of meer - staart. Zowel de rug als de benen en staart hebben prominente conische bulten. Als je je staart verliest, heb je de mogelijkheid om het te regenereren, maar de 'nieuwe' zullen dergelijke pakketten missen.
Het lichaam van de gekko is robuust, met een grote, driehoekige kop en een langwerpige nek. De ogen zijn groot, het heeft geen oogleden en de pupillen zijn verticaal.
Het heeft vijf vingers aan elke ledemaat, bedekt met onderste en laterale uitsteeksels, waardoor ze zich aan allerlei soorten oppervlakken kunnen hechten. en om te klimmen of te bewegen op verticale plaatsen, inclusief glas en kristallen. Opgemerkt moet worden dat, in tegenstelling tot de roze gekko, de 'gewone' ondersoort slechts aan twee van zijn vingers nagels heeft (de andere hebben nagels aan al zijn vingers).
De gebruikelijke kleur van deze vertegenwoordiger van de gekkofamilie is bruingrijs of bruin, hoewel we ook grijze, witachtige of zwarte exemplaren kunnen vinden. In alle gevallen is de buik lichter dan het bovenste deel.
Een ander interessant aspect van de gekko is dat: de kleur van de huid varieert afhankelijk van het licht dat het ontvangt. Op deze manier is het overdag donkerder dan 's nachts.
Voedsel en gedrag van de gekko
Dit reptiel is 's nachts actief, maar begint zijn activiteit vanaf de schemering in de zomer of 's middags in de winter. Het geeft de voorkeur aan zonnige plaatsen in de buurt van zijn schuilplaats, omdat het een koelbloedig dier is en warmte nodig heeft om de lichaamstemperatuur te regelen. In gebieden waar de winterse omstandigheden extreem zijn, overwintert hij tot ver in het voorjaar.
Wat betreft zijn dieet, de gekko eet insecten (krekels, vliegen, motten, spinnen, mieren, muggen, enz.), waarop hij jaagt door in de buurt van lichten of lampen te gaan staan. Als voedsel schaars is, kan het kleinere gekko's verslinden.
Twee keer per jaar broeden vrouwtjes vier maanden lang twee dikke, ronde eieren uit. De jongen zijn nog geen vijf centimeter lang en groeien langzaam: ze leven ongeveer acht jaar. Om met elkaar te communiceren stoten ze geluiden en piepjes uit. Het is een zeer territoriaal dier dat zijn huis en jachtgebied fel verdedigt.
Sommige mensen kiezen ervoor om een gekko als huisdier te houden, in een terrarium, en hem te voeden met levende insecten of larven. Het onderhoud is heel eenvoudig en stelt nauwelijks eisen. Het zijn echter geen ‘huisdieren’ die we opgesloten kunnen houden, maar we moeten ze wel in vrijheid laten leven.
