Zwaardvis, wetenschappelijk bekend als Xiphias gladius, is een van de gemakkelijkst herkenbare mariene soorten vanwege zijn morfologie. Desalniettemin, als het gaat om zijn zorg en ziektes, gaat hij meer onopgemerkt.
Belangrijkste kenmerken van zwaardvis
De kenmerkende eigenschap van zwaardvis is ongetwijfeld de morfologie van zijn zwaard, bevindt zich aan de bovenkant van uw kaak. In tegenstelling tot andere zeilvissen die een cilindrisch gedeelte op hun zwaard hebben, is dat vanXiphias gladiushet wordt gekenmerkt door zijn zeer lange lengte en een afgeplat en ovaal profiel.
Hoewel commerciële vangsten tussen de één en twee meter lang zijn, kunnen commerciële exemplaren vier meter bereiken en meer dan 500 kilogram wegen, en zijnde vrouwtjes die grotere afmetingen vertonen. Bovendien onderscheiden ze zich doordat ze geen buikvinnen of schubben vertonen zodra ze het volwassen stadium hebben bereikt.
de zwaardvis geslachtsrijp wordt tussen het tweede en vierde levensjaar, periode waarin de mannetjes de vrouwtjes die om hen heen zwemmen het hof maken totdat ze de duizenden eieren bevruchten die ze in opeenvolgende klauwen leggen. Normaal gesproken vinden de voortplanting en de geboorte van de jongen plaats tijdens de maanden juni tot september in warm water.
Zwaardvissen worden gekenmerkt door het hebben van: grote tolerantie voor temperatuurschommelingen, vandaar de brede geografische spreiding zowel in breedte als diepte. Normaal gesproken komen ze vaak voor in gebieden met aanzienlijke zeestromingen, ongeveer tussen 45º noorderbreedte en 45º zuiderbreedte.
Voedsel en verzorging
Zwaardvissen vallen op door het voeden van een groot aantal prooien en normaal gesproken vallen de hoge concentraties van deze soort samen met de overvloed aan makreel, horsmakreel, ansjovis, inktvis, octopus en, in mindere mate, schaaldieren en andere ongewervelde dieren. Vandaar de verantwoordelijkheid van vissers om verantwoorde visserijpraktijken uit te voeren met mariene diversiteit.
Bovendien onderscheidt het zich door een zeer actief roofdier, voornamelijk geleid door het gezichtsvermogen om uw opnames te maken. Het heeft echter ook verschillende bedreigingen, waaronder haaien, orka's of grote koppotigen.
Met betrekking tot de nationale en internationale regelgeving met betrekking tot de visserij op deze soort, het besluit van de VN in 1990 om het gebruik van drijfnetten van meer dan 2,5 kilometer te reguleren en te beperken, en het verbod op het gebruik ervan in Spanje voor het vissen op tonijn en zwaardvis. In 2002 regelde de EU het verbod op drijvende kieuwnetten.
Ziekten
Naast het hebben van geassocieerde symbiotische fauna, met name verschillende soorten remoras, waaronder deRemora brachyptera, de zwaardvis is gevoelig voor de aanwezigheid van een groot aantal parasieten. Deze zijn meestal verbonden met hun kieuwen, ingewanden, buikholte of spier en vooral trematoden, lintwormen, nematoden en roeipootkreeftjes vallen op.
Zoals gedocumenteerd door de vissers, vanwege het gemak van hun identificatie, de meest voorkomende ectoparasiet is die van het geslacht Pennella. Met een zwartachtig buisvormig uiterlijk en met een pluim aan één uiteinde, kan het door het spierstelsel gaan totdat het de meest gevasculariseerde lagen bereikt van waaruit het wordt gevoed. De aanwezigheid van deze parasiet is groter in de Middellandse Zee en er kunnen er meerdere in hetzelfde exemplaar zijn.
De laatste jaren is er alarm geslagen, vooral vanwege de directe betrokkenheid bij de mens: de ophoping van kwik (in de vorm van methylkwik) in weefsels van deze en andere mariene soorten.
Dit metaal is gif.webptig voor het cardiovasculaire systeem, de nieren en het zenuwstelsel wanneer het in relevante hoeveelheden wordt aangetroffen. En aangezien zwaardvis een van de grootste roofdieren in de voedselketen is, bestaat de mogelijkheid dat hij besmet is, wat een risico vormt voor de consument.