De reuzeninktvis is een ongewerveld dier van het type weekdier en van de klasse van koppotigen. De Deense bioloog Japetus Steenstrup ontdekte deze wezens in 1857 en noemde ze Architeuthis dux, de prins van de inktvis. Meer dan 160 jaar later blijft informatie over hen schaars.
Wat er weinig bekend is over deze gigantische weekdieren, is afkomstig van dode exemplaren die de kust bereiken, meestal afgebroken, die gevangen door vissers of de fragmenten gevonden in de magen van potvissen.
Uit genetische studies is het bestaan van 12 soorten van de reuzeninktvis uitgesloten en is ervoor gezorgd dat er maar één soort is: de Architeuthis dux. Dat blijkt uit onderzoek van het Marine Research Institute van Vigo.
Kenmerken van reuzeninktvissen
De totale lengte bereikt 14 meter en het gewicht ligt tussen de 230 en 250 kilo. Het leeft in de diepten van de zee, tussen 250 en 1 500 meter van het oppervlak. Plekken waar de druk erg hoog is en het zonlicht niet komt.
De inktvis heeft een zeer grote kop en zijn lichaam is bolvormig met twee zijvinnen.. Rond zijn mond heeft hij in totaal 10 tentakels: acht met zuignappen en twee samentrekkende. De samentrekkende tentakels, langer dan de rest, zijn grijpbaar en worden gebruikt om prooien te vangen en naar de kortere tentakels te dragen. Zodra de prooi wordt vastgehouden, wordt deze verscheurd door een krachtige kaak in de vorm van een gebogen snavel.
Het zijn solitaire dieren, die zich voeden met vissen, koppotigen en schaaldieren. De enige roofdieren zijn de potvis en zijn soortgenoten.
De ogen van de reuzeninktvis hebben een diameter van 25 tot 30 centimeter en worden beschouwd als de grootste in het dierenrijk. Dit grote oog met zijn zeer gevoelige netvlies helpt hen om hun grootste roofdier, de potvis, te detecteren, die eromheen een bioluminescentie produceert door plankton en de inktvis detecteert de luminescentie van zijn zeer gevoelige netvlies en laat hem de aanval ontwijken.
De reuzeninktvis verdedigt zich ook door een inktstraal te lanceren, die de reukorganen remt en het zicht van de aanvaller belemmert.
Waarom komen ze aan de oppervlakte?
De mogelijke redenen waarom reuzeninktvissen naar de oppervlakte komen, kunnen verschillende zijn:
- Naar de zwaar gewond zijn vanwege een roofdier of een andere inktvis.
- Naar de in vissersnetten vallen.
- Door de gas- en olie-exploratieprocessen door explosies desoriënteren of verwonden ze deze gigantische weekdieren en wanneer ze naar de oppervlakte stijgen, stikken ze.
Waarnemingen van reuzeninktvissen
Van de reuzeninktvis worden meestal alleen lijken gevonden, stervende exemplaren die op het oppervlak drijven of in potvissen of dolfijnen achterblijven, maar ze zijn nauwelijks levend waargenomen.
Niettemin, een levende reuzeninktvis werd gevonden in Toyama Bay, Japan in december 2015. Dit was de belangrijkste waarneming van de afgelopen tijd, omdat het in ondiep water was. De redenen voor zijn verschijning in zulke vreemde omstandigheden zijn nog onbekend.
De gevonden persoon was ongeveer vier meter lang.. Hoewel het niet zo immens groot was als andere overblijfselen die over de hele wereld zijn gevonden, omdat het een standaardgrootte had binnen de soort.
Bron: www.lavanguardia.com
Naast Japan worden de reuzenclamares meestal gevonden in Asturië, Newfoundland, Namibië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika.
In het geval van Asturië in Spanje is het een plek waar meer dan één overblijfselen van reuzeninktvissen zijn waargenomen.. De overvloed van deze immense dieren is het resultaat van de grote diepte (200 tot 3 000 meter) die bestaat in de onderwatercanyons van Llanes, Avilés of Llastres, waar inktvissen hun voordeel mee doen om zichzelf te beschermen tegen hun roofdieren en om zichzelf te voeden.
