De blauwe papegaaivisScarus coeruleus) is een mariene soort die is opgenomen in de orde perciformes van de familie Scaridae. Het staat bekend om zijn kleurrijke blauwe kleur die zijn hele lichaam bedekt.
Papegaaivissen zijn dicht bij lipvissen en in overvloed gevonden op tropische riffen in de oceanen van de wereld. Er zijn ongeveer 90 soorten gegroepeerd in 10 geslachten en een daarvan is de blauwe papegaaivis.
Kenmerken van de blauwe papegaaivis
De blauwe papegaaivis is een bijna volledig helderblauwe vis, typisch voor papegaaivissen van het geslacht Scarus. Ze zijn ook bekend als blauwe papegaaien, blauwe kwabs en blauwe papegaaien.. Als ze jong zijn, hebben ze een gele vlek op het hoofd die, naarmate ze groeien, vervaagt in een paarse kleur totdat deze een intens blauw bereikt. Deze soort heeft een levensverwachting van ongeveer 20 jaar.
De volwassen exemplaren zijn tussen de 30 en 100 centimeter lang en wegen ongeveer 30 kilo. Mannetjes zijn in de meeste gevallen groter dan vrouwtjes, die ook de neiging hebben om bulten op hun hoofd te ontwikkelen.
De naam van de papegaai verwijst naar zijn snavelvormige kaakomdat de tanden aan elkaar zijn gesmolten. Deze tanden worden gebruikt om algen van rotsen en koralen te schrapen. Ze hebben ook faryngeale tanden, dit zijn de tanden die zich in de keel bevinden. Papegaaivissen gebruiken deze tanden om de rotsen en het koraal dat ze eten te vermalen, dat ze poepen als wit zand.
Dit zand vinden we op tropische stranden. Om deze reden dragen papegaaivissen bij aan de vorming van de sedimenten die deel uitmaken van de kleine eilanden en zandstranden in het Caribisch gebied. Elke papegaaivis kan tot 450 gram zand per jaar produceren.
Verspreiding en leefgebied van de blauwe papegaaivis
Ze komen voor in een groot deel van de westelijke Atlantische Oceaan, van Maryland (Verenigde Staten), Bermuda en de Bahama's tot Rio de Janeiro (Brazilië), inclusief West-Indië, hoewel ze afwezig zijn in het noorden van de Golf van Mexico.
Blauwe papegaaivissen bewonen koraalriffen op diepten tussen 3 en 40 meter. De jongeren worden gevonden in zeewier- en mangrovebedden.
Voeding en reproductie van de blauwe papegaaivis
Hun dieet bestaat voornamelijk uit algen die ze halen uit de stukjes koraal die van de riffen worden afgeworpen. Hiervoor bijten ze het koraal met hun tanden in de keel om de poliepen van de algen los te maken. Papegaaivissen brengen 90% van hun dagen door met voeden met de overgroei van algen op koralen. Ze consumeren ook kleine benthische ongewervelde dieren in het zand.
Papegaaivissen worden geboren met een bepaald geslacht, hoewel ze in sommige gevallen van geslacht kunnen veranderen. De geboren mannen zullen altijd niet-dominante mannen zijn. Aan de andere kant, wanneer vrouwtjes volwassen worden, kunnen ze veranderen in mannetjes omdat ze geboren worden met de geslachtsorganen van beide geslachten. Deze geslachtsverandering binnen deze soort zorgt ervoor dat er altijd minstens één mannetje is om met alle vrouwtjes te paren.
De mannetjes in het broedseizoen veranderen een beetje van kleur: ze worden helderder en opvallender om vrouwtjes aan te trekken. Bovendien voegen mannetjes zich bij grote groepen vrouwtjes om de eieren te bevruchten.
Papegaaivissen zijn pelagische spawners, wat betekent dat ze gegroepeerd zijn in een gebied van de oceaan waar stromingen de bevruchte eieren dragen om door de open oceaan te drijven. Wanneer de eieren uitkomen, drijven de larven in de epipelagische zone of zone van de open oceaan nabij het oppervlak. Wanneer de larven juveniele vissen worden (12 tot 15 centimeter) dalen ze af in het rifecosysteem.
Behoud van blauwe papegaaivissen
De blauwe papegaaivis is momenteel een kwetsbare soort. Dit komt door verschillende factoren: overbevissing, klimaatverandering of verzuring van de oceanen door vervuiling. Ze zijn momenteel geclassificeerd in de categorie van de minste zorg op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten van de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN).
Papegaaivissen en koraalriffen hebben al eeuwen een symbiotische relatie. De een kan niet zonder de ander, riffen bieden beschutting en voedsel voor vissen, en deze controleren op hun beurt overmatige algenbloei op riffen. Wanneer ze met hun tanden worden geconsumeerd, breken ze de stenen en scheiden ze fijn zand uit, wat bijdraagt aan de vorming van de stranden van de oceanische koraaleilanden.
Momenteel hebben ze in bepaalde gebieden van hun verspreidingsgebied dringend behoefte aan instandhoudingsstrategieën met betrekking tot menselijke activiteiten, om deze prachtige vissen en de mariene ecosystemen die ze helpen in stand te houden, in stand te houden.