De Japanse makaak is een prachtige middelgrote aap die, zoals de naam al doet vermoeden, in Japan leeft. Ook bekend als 'sneeuwaap', is het gebruikelijk dat hij in de koudste streken van het land leeft. De Macaca fuscata het is de meest noordelijke aap ter wereld: het is een dier dat zich ongelooflijk snel aanpast aan zijn omgeving.
De Macaca fuscata variëren enigszins in hun vachtkleur. Exemplaren van dit ras kunnen variëren van bruin tot grijs of lichtgeel.
De gezichten en billen van deze apen zijn meestal donkerrood of oranje. Ook hebben de gezichten weinig of geen vacht. Sommige onderzoekers hebben zelfs gezegd dat hun gezichten er bijna menselijk uitzien.
De vacht van een Japanse makaak is echter erg dik: deze dieren houden geen winterslaap. Op deze manier, hun vacht helpt ze warm te houden in de koudere maanden van het jaar.
Over het algemeen zijn de mannetjes van deze soort robuuster en groter. Een volwassen mannetje kan ongeveer 57 centimeter lang worden en ongeveer 11 kilo wegen. Een gemiddeld vrouwtje weegt daarentegen ongeveer 8,5 kilo en is 52 centimeter lang.
Verschillende studies hebben gesuggereerd dat er een verband bestaat tussen het gewicht van een Japanse makaak en het klimaat waarin hij leeft. Makaken die in gebieden dichter bij het zuiden van het land leven, wegen doorgaans minder dan die in het noorden.
Net als andere apen heeft de Japanse makaak opponeerbare duimen, zodat hij verschillende objecten kan grijpen en vasthouden. Hij kan ook op zijn achterpoten lopen terwijl hij voorwerpen met zijn handen vasthoudt, wat een geavanceerde motoriek laat zien.
Habitat van de Japanse makaak
De Japanse makaak leeft in duidelijk gedifferentieerde klimaatzones. In de noordelijke regio's van Japan hebben makaken te maken met seizoenswisselingen.
In de winter kan de temperatuur dalen tot -15 ºC, terwijl het in de zomer kan oplopen tot 25 ºC. Makaken moeten zich dus aanpassen aan de klimaten en het voedsel dat in elk seizoen beschikbaar is..
In zuidelijke gebieden van Japan leven makaken in tropische breedbladige bossen. Deze bossen hebben minder last van seizoenswisselingen, dus dit ecosysteem laat het hele jaar door een vergelijkbaar dieet toe.
In centraal Japan zijn Japanse makakengemeenschappen te vinden in de bergen. Hoog in de bergen brengen makaken veel tijd door in warmwaterbronnen die worden verwarmd door nabijgelegen vulkanische activiteit. Deze warmwaterbronnen zijn voordelig in de winter, omdat ze te allen tijde warm blijven.
De Macaca fuscata leven hun hele leven samen, in gemeenschappen van 20 tot 30 personen. Deze groepen worden geleid door een alfamannetje, die beslist waar de groep heen moet. Bovendien beschermt het alfamannetje de groep tegen roofdieren en tegen ongemak of gewelddadige ontmoetingen met andere groepen makaken.
Net als mensen is de Japanse makaak een alleseter. Het voedt zich met zowel planten als kleine dieren. Deze aap is terrestrisch: hij brengt het grootste deel van zijn leven op de grond door, dus het voedsel dat hij consumeert is van dit niveau. Het voedt zich voornamelijk met fruit, bessen, zaden en zelfs bloemen. Eet ook krabben, insecten, kleine knaagdieren en vogeleieren.
Gedrag en behoud van de Japanse makaak
De Japanse makaak is een ongelooflijk sociaal en vriendelijk dier. Ze houden van fysiek contact en zijn constant aan het aanraken en knuffelen. De band tussen moeder en kinderen is om deze reden meestal erg hecht. Tijdens de eerste twee levensjaren van het kalf blijft de moeder heel dichtbij om voedsel, verzorging en lichaamswarmte te delen.
De draagtijd van een Japanse makaak is zes maanden, op welk moment het vrouwtje zal bevallen van een enkele baby. Wanneer ze de leeftijd van twee jaar bereiken, moeten de jongeren beslissen wat ze gaan doen. Vrouwelijke pups worden meestal gehouden in de troep waarin ze zijn geboren, terwijl mannetjes wegtrekken om een nieuwe gemeenschap te zoeken.
Hoewel Japanse makaken een toeristische trekpleister zijn geworden, is de waarheid dat ze met uitsterven worden bedreigd. Door ontbossing is hun aantal flink gedaald.
Ondanks dat ze worden vereerd en beschermd door inheemse gemeenschappen, hebben ze te lijden gehad van aanzienlijke voedseltekorten in hun natuurlijke habitat.. Beetje bij beetje ontstaan er initiatieven die leiden tot het behoud van deze en andere apen die typisch zijn voor de eilanden in de Stille Oceaan.
