De Hollandse Herder of Hollandse Herder is een oorspronkelijk uit Nederland afkomstige herdershond, middelgroot maar extreem gespierd. Het is dan,bekend om zijn grote fysieke capaciteit en loyaliteit als het gaat om het hoeden of verdedigen van taken, en is dat hij over het algemeen erg gehecht is aan zijn eigenaar. Deze kenmerken maken het een bijzondere hond, maar op dit moment weinig bekend.
Geschiedenis van de Hollandse Herder
De Hollandse Herder komt uit een lange en oude lijn van Europese herdershonden, die in de loop der jaren anders zijn geworden. Het was vanaf 1830 dat de Hollandse Herder en de Belgische Herder begonnen te differentiëren. Dit kwam door de territoriale scheiding tussen Nederland en België, waardoor in de loop der jaren verschillende rassen ontstonden.
Er wordt ook aangenomen dat de Hollandse herder van dezelfde voorouders komt als de Duitse herder. Dit zou de theorie ondersteunen dat alle Europese veehouders dezelfde voorouder kunnen hebben gehad.
Deze oorsprong zou de gedeelde houding kunnen rechtvaardigen die alle Europese herdershonden hebben, inclusief de Nederlandse Herder. Allen voerden praktische functies uit zoals het grazen van grote kuddes, het bewaken van akkers, het trekken van kleine vrachtkarren, enz..
In 1898 werd de eerste fysieke standaard van het ras gemaakt, maar het duurde tot 1960 voordat de Internationale Cynologische Federatie (FCI) het als ras erkende, wat betekent dat de Nederlandse Herder tegenwoordig weinig bekend is. Hoewel Nederland de uitzondering is, zijn er veel exemplaren te vinden. Daarnaast, de veiligheidstroepen van veel landen gebruiken ze als politie- en militaire honden.
Morfologische kenmerken en variëteiten
De Hollandse Herder is geclassificeerd als een middelgroot ras, waarvan de afmetingen over het algemeen tussen 57 en 62 centimeter zijn voor mannen en tussen 55 en 66 centimeter voor vrouwen. Zijn gewicht is rond de 30 kilo.
Zijn lichaam is vierkant van vorm, met een evenredige structuur. Het zijn sterke honden met grote spieren, maar met dunne poten. Ze hebben een korte en rechte rug, evenals lange benen maar met veel kracht. Van zijn kant wordt de nek van de Hollandse Herder gekenmerkt door lang te zijn en zonder de aanwezigheid van een dubbele kin. In het geval van zijn staart is hij van gemiddelde lengte en zeer behaard.
Zijn uitdrukking duidt op intelligentie, zijn ogen zijn donkerbruin en zijn oren zijn driehoekig van vorm., rechtopstaand en naar boven gericht. De grootte van de schedel is evenredig met het lichaam en de vorm is enigszins afgeplat.
De Hollandse Herder heeft rassen die worden bepaald door hun vachttype. Ze worden ingedeeld in kort haar, lang haar en draadhaar. De kortharige herder heeft een sterk getextureerde vacht over zijn hele lichaam, terwijl de langharige een vacht heeft van steil haar zonder rimpels of krullen, die constant moet worden geborsteld voor onderhoud. De ruwharige Hollandse herder heeft een ruwere vacht dan de vorige.
De kleur van de Hollandse Herder is over het algemeen gestroomd, met tinten die kunnen variëren tussen goud, kastanje en zand. Het kan ook andere kleuren hebben, zoals zilvergrijs en de kleur die bekend staat als zout en peper.
Gedrag van de Hollandse Herder in huis
De Hollandse Herder is geen erg populair hondenras, maar wordt veel gebruikt als werkhond. Degenen die een Hollandse Herder hebben geadopteerd, beschrijven hem echter als:liefdevol, gehoorzaam, trouw en zeer intelligent.
Daarom, een nederlandse herder kan een uitstekend huisdier zijn, zolang je veel tijd besteedt aan fysieke activiteit en een grote recreatieruimte hebt. Dit komt omdat dit soort honden erg atletisch en energiek zijn.
Ten tweede, De Hollandse Herder is een extreem loyaal ras tegenover hun baasjes, dus het zijn uitstekende waakhonden. Het zijn zeer intelligente honden en zijn alert op alles om hen heen. Bovendien kunnen ze met de juiste training zeer gedisciplineerde en gehoorzame honden worden.
Vast en zeker, Het zijn geweldige gezinshonden, maar ze zijn niet gemakkelijk vanwege hun grote hyperactiviteit. Een trainingsroutine in de buitenlucht is echter voldoende om een gunstige relatie tussen de hond en zijn baasjes tot stand te brengen.