De ekster is een van de intelligentste vogels die we kunnen kennen. Ze leven tussen Europa, Azië, Noord-Amerika en Afrika en passen zich zonder grote problemen aan elk ecosysteem aan.
Deze vogels kunnen zich vestigen in velden, steden of gecultiveerd land. Ook op heggen, bomen, landbossen, parken of tuinen of in gebieden met schaarse of overvloedige vegetatie.
De wetenschappelijke naam is Pica pica. Ze worden ook wel picaraza, picaza, paste of flikker genoemd. Lange tijd werden ze bedreigd, omdat ze werden geclassificeerd als schadelijk voor gewassen.
Het aantal van deze vogels is de afgelopen jaren gegroeid, vooral dankzij zijn enorme vermogen om te overleven tegen de overweldigende groei van menselijke concentraties.
Algemene karakteristieken
Een van de karakteristieke kenmerken van deze soort is het zwart-witte verenkleed, vergezeld van blauwe, paarse of groene penseelstreken op de vleugels.
De grootte varieert tussen de 40 en 51 centimeter, waarvan ongeveer de helft tot de staart behoort. Zijn spanwijdte varieert tussen 50 en 62 centimeter, met een gewicht van ongeveer 200 gram.
Met kleine ogen en een lange, rechte en vrij sterke snavel, de ekster is nerveus in gedrag, en geeft snel waarschuwingssignalen in geval van een eventualiteit. Hun lied is niet een van de meest gracieuze in het dierenrijk en wordt vaak omschreven als een soort alarmpiep. Hun gemiddelde levensduur is 15 jaar.
Deze merkwaardige vogel is zeer wijdverspreid in heel Europa en is de meest voorkomende vogel op het Spaanse grondgebied. Het is relatief eenvoudig om ze in het wild te observeren, aangezien ze meestal niet boven de 1500 meter vliegen.
Ze zijn alleseters en hebben een gevarieerd aantal voedingsmiddelen op hun menu staan. Ze eten ook kleinere vogels, eieren, fruit, slakken, knaagdieren, kleine reptielen en insecten zoals spinnen. In de winter kunnen ze aaseters worden en voedsel zoeken in de vuilnisbak.
reproductieve periode
De ekster is het type vogel dat paren voor het leven. De nesten worden gebouwd in de dikste takken van de bomen, meestal in de kruinen; al kiezen ze soms ook struiken van niet meer dan een meter hoog. Het is ook niet vreemd dat ze in stedelijke gebouwen worden geïnstalleerd.
De paartijd van de ekster is tijdens de lente, dus in maart beginnen ze hun nest te bouwen; constructies die zich kenmerken door hun bolvorm met zij-ingang; de diepste wand is modder, met een dikte van ongeveer vier centimeter. Ze beschermen het bovenste deel met een koepel van takken.
Eksters nestelen slechts één keer per jaar en leggen tussen de vier en zeven groenachtige eieren, die uitsluitend door het vrouwtje worden uitgebroed.
De incubatie van de ekster duurt 17 tot 20 dagen, periode waarin het paar zich discreet en stil gedraagt. Eenmaal uit de schaal worden de kuikens een maand lang door de ouders gevoerd, totdat ze leren vliegen.
Ekstergedrag
Scherpzinnig, dit is een van de meest gebruikte bijvoeglijke naamwoorden om deze soort te definiëren. Ze onderhouden effectieve communicatie, waardoor ze op een gesynchroniseerde manier kunnen handelen om zichzelf te verdedigen tegen de aanval van grotere vogels. Ze zijn ook in staat om te coördineren om roofdieren op de grond te verdrijven.
Als ze het karkas van een groot dier tegenkomen, luid gekrijs uit om de aandacht van gieren en kraaien te trekken. En het is dat om zich te voeden met de gevonden 'buit', ze deze andere vogels nodig hebben om de huiden te breken voordat ze kunnen eten.
Het benadrukt de manier waarop eksters voorspellingen doen en ze slaan overtollig voedsel op. Voor deze doeleinden gebruiken ze onvermoede plaatsen voor andere soorten, zodat hun reservaten zelden worden bedreigd.
Curiositeiten
Eksters hebben meestal een eigenaardige voorliefde voor glanzende voorwerpen. Zozeer zelfs dat er juwelen van grote waarde in hun nesten zijn gevonden, evenals blikjes of spiegels. De ekster kan, net als primaten, olifanten en dolfijnen, zijn eigen spiegelbeeld herkennen.
Een andere vaardigheid van deze soort is dat ze mensen identificeren en scheiden in 'kennissen' en 'vreemden'. Soms, kunnen ze sommige mensen als leden van hun kudde aannemen; gaat tot het uiterste om ze te verdedigen ten koste van zijn eigen leven.
Als ze van duiven worden geleerd, gaan ze de menselijke stem imiteren met dezelfde behendigheid als papegaaien. Na de zwarte katten en de kraaien, Het is een van de dieren die het meeste bijgeloof in de populaire cultuur doet ontwaken.