De zwarte schildpadTestudo graeca) is een van de weinige soorten van het geslacht Testudo bestaande, en een van de bekendste landschildpadden; Klein van formaat, deze schildpad is verbonden met de Middellandse Zee en bewoont de drie continenten eromheen.
Kenmerken van de zwarte schildpad
De wetenschappelijke naam betekent Griekse schildpad, omdat het schild echter deed denken aan dat van Griekse mozaïeken de algemene naam van zwarte schildpad is correcter omdat het verwijst naar een groot deel van zijn verspreiding.
Net als andere schildpadden is de zwarte schildpad een langlevende soort die zestig jaar oud kan worden. Gezien de diversiteit aan ondersoorten en leeftijden is het moeilijk om een gemiddeld gewicht te geven: in Bulgarije zijn bijvoorbeeld zeven kilo exemplaren gezien, terwijl Iberische exemplaren meestal geen 600 gram bereiken.
De schaal is gewelfd, met groenachtige tinten die zwart worden op een gele achtergrond. Het plaatje op de staart is ongedeeld, waardoor het makkelijk te herkennen is of je dit detail kent.
Gedrag van de zwarte schildpad
Net als andere landschildpadden, volgt in de winterslaap waarin ze begraven liggen, een vrij indringende verkering door het mannetje. Ze worden ongeveer 10 jaar geslachtsrijp en het geslacht wordt bepaald door de temperatuur waarbij de eieren worden uitgebroed.
Opgemerkt moet worden dat, net als andere soorten, babyschildpadden hun eieren breken dankzij een tijdelijke hoornknol in de neusgaten als snavel, die na een paar dagen verdwijnt omdat dit hun enige doel is.
Net als veel andere cheloniërs is aangetoond dat ze de intelligentie van de meest sluwe reptielen bezitten, en is aangetoond dat ze mensen herkennen. Te een uitstekende oriëntatie hebben en de blik van andere individuen kunnen volgen, een eigenschap waarvan vroeger werd gedacht dat bijna geen enkele diersoort die kon uitoefenen.
Verschil tussen Moorse en mediterrane schildpad
Het is echter soms moeilijk om deze schildpad te onderscheiden van de mediterrane schildpad Opgemerkt moet worden dat we in het geval van de mediterrane soort een hoornhoed op de staart hebben, terwijl deze niet de hoornknobbels van de zwarte schildpad vertoont gelegen op de dijen.
Normaal gesproken heeft de mediterrane schildpad de supracaudale plaat in tweeën gedeeld, hoewel er exemplaren zijn zonder deze scheidingswand. Een ander verschil is de eerste wervelplaat, die groter is dan de tweede bij de mediterrane soort, en kleiner bij de braam.
Habitat van de zwarte schildpad
De zwarte zeeschildpad komt voor in Italië, Griekenland, Spanje, Turkije, de kust van de Zwarte Zee en enkele eilanden in de Middellandse Zee. In Azië komt het voor in Iran, Syrië of Israël, terwijl het in Afrika te vinden is in een groot deel van de noordkust van het continent, zoals in Marokko of Algerije.
In deze landen vinden we de zwarte schildpad in dorre landschappen, waar struikgewas en kleine struiken de boventoon voeren. In Spanje bewoont de ondersoort Testudo graeca graeca, en is te vinden in Murcia en Doñana, hoewel er een kleine restpopulatie op Mallorca is.
Jarenlang was niet bekend hoe de zwarte schildpad naar het Iberisch schiereiland was gekomen, en men dacht zelfs dat de soort was geïntroduceerd. De aankomst in Spanje vond echter 20.000 jaar geleden plaats, een tijdperk vóór de maritieme expansie van de mediterrane volkeren.
De soort wordt met uitsterven bedreigd op het Iberisch schiereiland, vooral omdat mensen hem als huisdier verwerven, sinds Er moet aan worden herinnerd dat ons land wordt beschouwd als een van de deuren naar illegale dierenhandel in Europa.