Momenteel hebben we nog geen duidelijk beeld gevonden van het oriëntatiegevoel bij honden. Door onze geschiedenis heen, er zijn talloze legendes gecreëerd over het vermogen van honden om hun weg terug naar huis te vinden. Misschien vanwege dit gebrek aan logische verklaring, is dit onderwerp altijd erg aanwezig geweest in de nieuwsgierigheid en inspanningen van veel experts in de hondennatuur.
Hoewel we niet kunnen wijzen op een bewezen theorie,Vooruitgang in technologie en wetenschap hebben ons begrip van het oriëntatiegevoel bij honden verbeterd. Daarom kunnen we misschien de belangrijkste hypothesen over dit ongelooflijke vermogen van onze beste vrienden verklaren.
Het gevoel van oriëntatie bij andere soorten
Om het oriëntatiegevoel bij honden beter te begrijpen, kunnen we andere soorten observeren die veel baat hebben bij dit vermogen. Een goed voorbeeld is de oriëntatie van vogels tijdens de vlucht, waardoor ze zeer lange trektochten kunnen maken. en keer altijd terug naar de oorspronkelijke bestemming.
Er zijn talloze wetenschappelijke studies uitgevoerd, in verschillende delen van de planeet, om de oriëntatie van vogels te begrijpen. Veel experimenten bestonden uit het vrijlaten van geselecteerde vogels op duizenden kilometers van hun 'thuis' om hun gedrag te observeren.
Het resultaat van deze vogelproeven is altijd geweest dat, na dagen - of weken - reizen, vogels zijn altijd teruggekeerd naar hun vertrekplaats; Met deze gegevens zijn de conclusies duidelijk.
Bovendien, sommige tests hebben ook aangetoond dat vogels zich kunnen heroriënteren na een tijdelijke desoriëntatie. Zelfs als ze op een bepaald moment verdwalen, is hun richtingsgevoel in staat om ze weer op het goede spoor te krijgen.
En hoe verklaar je dit ongelooflijke richtingsgevoel bij vogels?
Momenteel werkt de wetenschappelijke gemeenschap aan twee theorieën die waarschijnlijk complementair zouden zijn. De eerste stelt dat vogels gebruiken hun zintuigen om zichzelf te lokaliseren in tijd en ruimte.
Met hun ogen kunnen vogels bergen, kliffen of jungles herkennen die hen de juiste weg wijzen. Ze gebruiken hun gehoor ook om prikkels te herkennen die de landschappen van hun lange trektocht vormen. Ik bedoel,ze verzamelen 'signalen' waardoor ze goed georiënteerd blijven en weten wanneer ze op hun bestemming aankomen.
Volgens veel experts hebben vogels een soort traagheidsnavigatie. Op deze manier weten ze in welke richting ze moeten terugkeren naar hun bestemming, zelfs als ze van richting moeten veranderen; dit zou ook de verklaring zijn waarom tijdelijke afleidingen of desoriëntaties geen invloed hebben op hun vermogen om zich te oriënteren.
Wetenschappers hebben ook geconstateerd dattrekvogels hebben een systeem dat sterk lijkt op dat van magnetische kompassenin je ogen.Hun netvliezen zijn in staat om licht gepolariseerd op te vangen, waardoor ze een uniek navigatiesysteem hebben.
Als efficiënte navigatiemethode, gebaseerd op de beweging van de zon, de positie van de sterren en de maan, vogels herkennen hoe ze moeten reizen om hun bestemming te bereiken.
En het oriëntatiegevoel bij honden, hoe werkt het?
Met betrekking tot het oriëntatiegevoel bij honden zijn er ook twee hoofdhypothesen, die enigszins lijken op de hierboven genoemde.
In principe helpen de krachtige zintuigen van de hond hem om zijn omgeving gemakkelijk te identificeren en veranderingen in de omgeving waar te nemen. Zijn geweldige gehoor en sterk ontwikkelde reukvermogen stellen hem in staat om 'oriëntatiepunten' te herkennen om zichzelf te lokaliseren, en ook om paden te volgen om naar huis terug te keren.
Bovendien, het molecuul 'cryptochroom 1' is geïdentificeerd in het netvlies van de ogen van honden, dat ook aanwezig is in de ogen van trekvogels. Dit molecuul wordt geassocieerd met magnetoreceptie. Door zijn aanwezigheid in de ogen kunnen dieren zich oriënteren in tijd en ruimte door het eigen magnetische veld van de natuur.
Het belang van de affectieve band bij de oriëntatie van honden
Samen met het bovenstaande, wetenschappers merken ook de uitstekende aanpassing van de hond aan positieve bekrachtiging op. Dat wil zeggen, hun vermogen om tal van taken te leren en te onthouden door middel van een systeem van herkenning en beloningen.
Logischerwijs moet worden opgemerkt dat positieve bekrachtiging bij hondentraining niet alleen gaat over het aanbieden van prijzen of beloningen aan honden, maar dat er veel meer is.
De pijlers van deze methodiek liggen in de schakel tussen degene die lesgeeft en degene die leert, dat wil zeggen tussen de eigenaar en de hond. Ook in het uitwisselen van ervaringen waardoor beide partijen zich tijdens het leerproces kunnen verrijken.
