Hoewel het vaker voorkomt bij zwerfdieren, is de waarheid dat dermatitis bij honden door verschillende factoren wordt veroorzaakt, zelfs bij degenen die een huis hebben. In dit artikel vertellen we je meer over deze huidziekte en hoe je deze kunt behandelen.
Wat is dermatitis bij honden?
Het is een vrij veel voorkomende pathologie in elk ras, hoewel sommige meer vatbaar zijn, zoals de Franse bulldog, de Boxer, de Golden Retriever, de Duitse herder en de Labrador.
Die honden met lang haar, of die in warme en vochtige klimaten leven, vergroten de kans op dermatitis. Deze ziekte wordt gekenmerkt door irritatie en roodheid van de huid in milde gevallen. Indien onbehandeld, veroorzaakt het haaruitval en infectie.
Dermatitis bij honden kan door verschillende factoren worden veroorzaakt en de tekenen zijn goed zichtbaar. Het dier houdt niet op met krabben, likken of bijten, de huid wordt rood en verdikt, het ruikt constant onaangenaam, het verliest haar, er ontstaat een soort 'roos' en het heeft uitbarstingen of schilferige dermis. Te U kunt zweren, hete plekken, eczeem en oorontsteking hebben.
Soorten dermatitis bij honden
Om u een adequate behandeling te kunnen bieden, is het van groot belang om vast te stellen aan welk type dermatitis het dier lijdt. Dit zijn:
1. Atopische of allergische dermatitis
Het is een van de meest voorkomende, omdat het optreedt wanneer het dier een bepaalde genetische aanleg heeft om allergieën te ontwikkelen. Mijten, bloemstuifmeel of een insectenbeet kunnen dit type dermatitis veroorzaken.
De getroffen gebieden zijn de benen, het gezicht, de buik, de lies en de oksels. Grote jeuk, rode huid, puistjes, droogheid en donker worden van het getroffen gebied zijn de belangrijkste symptomen. Dierenartsen geven medicijnen om de jeuk te verzachten in de vorm van een crème of gel met antibacteriële of hydraterende eigenschappen.
2. Schimmeldermatitis
Sommige hondenrassen met 'plooien' of rimpels, zoals de Shar Pei, de Bulldog of de Napolitaanse Mastiff, hopen vet en vocht op in die moeilijk te reinigen plek. Dit stimuleert het verschijnen van schimmels en, later, dermatitis.
De belangrijkste symptomen zijn haaruitval, droogheid, verandering van vachtkleur, het verschijnen van etterende massa's en een slechte geur. De beste behandeling in dit geval is het aanbrengen van een externe crème die de schimmel elimineert. Het is noodzakelijk om het medicijn af te werken om te voorkomen dat deze micro-organismen opnieuw verschijnen en natuurlijk met een grondige hygiëne van het gebied.
3. Contactdermatitis
Dit is een ander type dermatitis bij honden dat van invloed kan zijn op elk ras. Het verschijnt wanneer het dier in contact komt met een stof die schadelijk is voor de gezondheidzoals vloerdesinfectiemiddelen, verf, zwembadbleekmiddel, reinigingsmiddelen, enz.
De huid wordt ontstoken, hard en rood, korstjes en de patiënt besteedt de hele tijd aan krabben tot het punt van verwonding. Er is geen specifieke behandeling voor deze dermatitis, met uitzondering van het verwijderen van de stof die contact met ons huisdier veroorzaakt om de aandoening niet te verergeren.
4. Seborrheic dermatitis
Het is een vrij veel voorkomende vorm van dermatitis bij honden, en het kan ontstaan door overmatig baden, omdat deze de natuurlijke vetlaag van de huid verzwakken. Het kan ook te wijten zijn aan een allergie voor een bestanddeel van het voedsel of het milieu.
Seborrheic dermatitis zorgt ervoor dat de huid steeds vetter wordt en een zeer sterke geur afgeeft. Je kunt ook 'schilfers' van de huid zien alsof het roos en rode plekken zijn als gevolg van intens krabben.
De behandeling van dit probleem bestaat uit baden met speciale producten, waardoor de dermis zijn natuurlijke staat terugkrijgt. Het is op zijn beurt aan te raden om aandacht te besteden aan het soort voer dat aan het huisdier wordt gegeven, omdat kleurstoffen of bepaalde ingrediënten het beeld kunnen verslechteren.
Dermatitis bij honden moet worden behandeld met externe medicijnen, oraal of injecteerbaar; het hangt allemaal af van het type en de ernst van de zaak. Dierenartsen kunnen meer dan één middel combineren als ze dat nodig achten.