Het 'superroofdier van het noordpoolgebied' is een van de grootste landzoogdieren ter wereld en het wordt gekenmerkt door een volledig witte vacht waardoor het zich kan aanpassen aan zijn bevroren habitat. Vervolgens gaan we dieper in op de kenmerken, het gedrag en nog veel meer over de ijsbeer.
Kenmerken en leefgebied van de ijsbeer
Samen met de Kodiak is het een van de grootste soorten beren ter wereld, naast dat het wordt beschouwd als een krachtige roofzuchtige carnivoor vooral in de voedselketenbehalve de mens.
De wetenschappelijke naam is Ursus Maritimus (zeebeer), omdat hij is een uitstekende zwemmer en brengt een groot deel van zijn leven ondergedompeld door in de bevroren wateren van de Noordpool, waar het volgens de gevonden fossielen ongeveer 120.000 jaar heeft geleefd.
De grootste populaties ijsberen bevinden zich in Canada (60% van de exemplaren), Alaska, Groenland, Siberië en Wrangel Island. Er wordt aangenomen dat het afkomstig is van de bruine beer en dat het de kleur van zijn vacht heeft veranderd vanwege zijn habitat; Evenzo verkleinde het ook de grootte van zijn oren en staart om warm te blijven in zo'n koude ruimte.
Wat zijn fysionomie betreft, vertoont hij wat meer verschillen in vergelijking met andere beren: zijn poten zijn meer ontwikkeld om op sneeuw en ijs te kunnen lopen of lange afstanden te kunnen zwemmen; de snuit is langer, de vacht is langer en heeft een extra vetlaag.
Hoewel het misschien niet zo lijkt, is de vacht van de ijsbeer zwart om de zonnestralen op te vangen en warmteverlies in de winter te voorkomen.
Gemiddeld kunnen volwassen mannetjes 2,6 meter meten en ongeveer 500 kilogram wegen; ondertussen hebben de vrouwtjes een lengte van 2 meter en een massa van 250 kilo. Desalniettemin,Voordat ze gaan bevallen, verzamelen beren meer vet en bereiken ze hetzelfde gewicht als mannetjes.
IJsbeer: gedrag en voeding
De ijsbeer is de ursus meest vleesetende van allemaal vanwege het feit dat er bijna geen planten groeien op de plaats waar het leeft, behalve een paar weken van de zomer. Zijn favoriete prooi zijn babyzeehonden en beluga-walvissen, hoewel hij ook walrussen en zeevogels zoals zeekoeten kan eten.
Een volwassene kan tot 30 kilo voedsel per dag eten. Het grappige is dat ze geen water drinken, omdat het in het noordpoolgebied zuur en zout is; Om deze reden gebruikt hij het bloed van zijn prooi om zichzelf te hydrateren.
De jachttechniek is als volgt: ze maken gaten tussen de ijsblokken en wanneer het zeedier naar buiten komt om te ademen, vangen ze het op. In het geval van landdieren sluipt het naar kolonies of nesten.
Hoewel het een vrij solitair dier is, heeft het de neiging om enkele 'vrienden' te hebben onder andere roofdieren in het noordpoolgebied, zoals vossen en wolven. Ze profiteren van de wreedheid van de beer en zijn efficiëntie bij het jagen om het aas dat hij achterlaat op te eten.
Winter en voortplanting
De ijsberen ze overwinteren niet, behalve voor zwangere vrouwtjes. Bovendien behouden ze hun gewoontes ondanks extreme kou en duisternis. regio van. Met betrekking tot voortplanting is dit de enige keer dat individuen elkaar ontmoeten en op een vriendelijke manier omgaan.
Tussen april en mei vindt de paring plaats. Het vrouwtje 'redt' echter de bevruchte eitjes (deze capaciteit staat bekend als 'uitgestelde implantatie') te ontwikkelen vanaf september; ondertussen slaat het zoveel mogelijk vet op.
Moeders zoeken in de winter beschutting en krijgen tot twee jongen in een schuilplaats die ze zelf in het ijs graven. Tijdens zwangerschap en geboorte voeden vrouwtjes zich niet uitwendig, maar voeden ze zich met opgehoopt vet; de kilo's die ze zijn kwijtgeraakt, komen in de zomer weer terug.
Bij de geboorte zijn de jongen blind, hebben geen tanden en wegen 700 gram; bovendien zijn ze maximaal vijf maanden niet zelfvoorzienend. Vanaf dat moment leert de moeder hen om voedsel te vinden, te jagen en zichzelf te beschermen tegen volwassen mannetjes, omdat ze in tijden van hongersnood welpen kunnen eten.
Na twee jaar bij de moeder te zijn geweest, verlaten de pups het ‘thuis’. Ten slotte worden ze pas op vierjarige leeftijd seksueel volwassen.
