De inktvis komt uit de familie van koppotigen, zoals de octopus en inktvis. Het zijn soorten ongewervelde weekdieren, gekenmerkt door een volumineuze kop, tentakels en camouflagecapaciteit. Het nabootsen van inktvissen is een eigenaardigheid die mensen al jaren fascineert; Vanwege die interesse zijn er veel onderzoeken gedaan.
Koppotigen kunnen opgaan in hun omgeving in een situatie van risico, gevaar en ook paring. Ervoor,een inktzak hebben die ze uitdrijven als onderdeel van hun afweermechanisme; in veel gevallen stelt dit 'vermogen' hen in staat om langs roofdieren te sluipen of hun prooi te vangen.
Er zijn andere schaaldieren, vissen en amfibieën die zich kunnen camoufleren; maar de werking van deze capaciteit varieert met die van inktvis. Tot nu toe hebben wetenschappers betere resultaten gezien in het pigmentatiegedrag van inktvissen.
Het geheim van mimiek in inktvis
De mimiek in inktvis is te wijten aan cellen die door de huid zijn verspreid. Deze cellen, chromatoforen genaamd, hebben een soort zakjes die pigmenten bevatten die licht reflecteren.
In situaties van gevaar, stress of angst voor de koppotigen worden de zakjes vervormd als gevolg van spiersamentrekkingen, wat een optisch effect van camouflage met de omgeving bereikt.
Om de tas uit te breiden, de hersenen van de inktvis sturen een elektrische stimulus naar de spieren rondom de zakken. De spieren trekken samen en de zakjes zetten uit totdat het licht wordt weerkaatst; daardoor ziet de inktvis eruit alsof hij van kleur is veranderd.
Een vergelijkbare toestand wordt getoond in het exemplaar Onychoteuthis bankenii, die van een transparante staat naar een ondoorzichtige kleur gaat. De snelheid waarmee een inktvis kan nabootsen, stelt hem in staat snel te reageren op risico's. Bovendien is de camouflage zo effectief dat het zelfs onopgemerkt blijft door infraroodstraling.
Inkt als verdedigingswapen
De inktvis is vleesetend en agressief van aard, waardoor hij in veel gevallen het risico loopt te worden opgegeten door andere roofdieren. Een ander verdedigingsmechanisme van de inktvis is zijn inkt, een element dat zelfs dient als camouflage in de diepte.
Volgens zijn anatomie, de inkt bevindt zich in een zak bij de anus en bestaat uit melanine. In werkelijkheid is het hetzelfde pigment dat de kleur van de menselijke huid bepaalt, dus de vlek is lang maar niet permanent.
Inktvisinkt heeft een slijmerige textuur, waardoor het vrij dik is wanneer het wordt uitgeworpen. Wanneer de inktvis zich bedreigd voelt, of denkt dat hij gevaar loopt, laat hij de inkt los; Deze substantie verandert in een zwarte wolk die het roofdier of het slachtoffer desoriënteert. Hiermee heb je de mogelijkheid om te handelen.
Bij sommige soorten kan inktvisinkt gif.webptig of irriterend voor de huid zijn. Ook al er zijn gif.webptige inktvissen die, met andere stoffen dan inkt, kunnen verlammen naar zijn prooi.
Van water tot menselijk camouflagemateriaal
Het onderzoek naar het mimiekvermogen bij inktvissen heeft ertoe geleid dat wetenschappers hun capaciteiten op de mens hebben overgedragen. In recente studies hebben sommige specialisten de werking van chromatoforen onderzocht, waarmee ze de mogelijkheid hebben geëvalueerd om camouflagematerialen te maken.
Een van de voorgestelde opties is om de pigmenten uit de inktviscellen te isoleren. Op deze manier ontstaan ultradunne pigmentlagen die zich aanpassen aan de kleuren van de omgeving. Dit materiaal kan worden gebruikt voor extern en functioneel gebruik, op elk ander type kleding.
Een andere analyselijn was de recreatie van celzakjes door kunstmatige pigmenten. Kunstmatige chromatoforen worden geactiveerd door elektrische impulsen, net als kunstmatige spieren; dit maakt de uitbreiding van de tas en het camouflage-effect mogelijk. Experts noemen het 'slimme kleding', hoewel het nog in de kinderschoenen staat.
In beide gevallen, studies hebben de mogelijkheid aangetoond om materialen te maken die op kleding kunnen worden geplaatst; dit kan een optie zijn voor oorlogs- en verdedigingsteams of ook voor natuurliefhebbers. Wat vanaf nu overblijft, is om deze studies uit te voeren, waarbij altijd het behoud van de inktvis wordt gegarandeerd.