Curiositeiten van de neusbeer, een vriendelijke langwerpige snuit
De naam is afgeleid van de inheemse Guarani-taal en betekent 'langwerpige neus', omdat het ongetwijfeld het belangrijkste kenmerk is, samen met zijn lange geringde staart. In dit artikel zullen we u de curiositeiten van de neusbeer vertellen, een klein endemische zoogdier van Amerika.
Algemene kenmerken van de neusbeer
Het wordt verspreid van de Verenigde Staten tot Argentinië en geeft de voorkeur aan warme en gematigde klimaten met dichte bebossing. De neusbeer leeft voornamelijk in bossen en oerwouden en kan zich zowel op de grond als in de bomen heel gemakkelijk verplaatsen; om te lopen ondersteunen ze hun benen volledig (het is plantigrade) en rust tussen de takken.
Bij het zoeken naar voedsel bewegen ze zeer snel en houden hun staart rechtop (verticaal op de grond); Het zijn alleseters omdat ze zowel insecten als fruit eten. De snuit zorgt ervoor dat ze gemakkelijker aan voedsel kunnen komen: geur is hun meest ontwikkelde zintuig.
Het is een redelijk sociaal wezen dat vergadert in groepen van maximaal 20 personen; het zijn bijna altijd vrouwtjes met jongeren, aangezien volwassen mannetjes solitair zijn. We kunnen twee ondersoorten van neusbeertjes vinden: de Zuid-Amerikaanse en de witneus.
Zuid-Amerikaanse ringstaartbeer
De wetenschappelijke naam is Nasua nasua, en bewoont de oerwouden van Midden- en Zuid-Amerika. Natuurlijk,Het wordt gekenmerkt door zijn lange snuit en sterke, dikke klauwen, vergelijkbaar met die van beren; het hoofd is dun, zijn oren en voeten zijn zwart.
De huid van de Zuid-Amerikaanse neusbeer is bruin of zwart, de buik is lichter en de staart heeft tweekleurige ‘ringen’, waarmee hij tussen de bomen zwaait.. De mannetjes kunnen ongeveer 70 centimeter groot worden plus nog eens 60 centimeter staart. Ze wegen niet meer dan vier kilo, maar de vrouwtjes zijn dunner en kleiner dan de mannetjes.
Deze neusbeer staat bekend om zijn intelligentie, zijn vermogen om in bomen te klimmen en naar voedsel te graven, en om verhoogde plaatsen te kiezen om te rusten en zijn nesten te bouwen. Het leeft in groepen van maximaal 20 individuen, en een van hen is verantwoordelijk voor het bewaken en waarschuwen voor mogelijke gevaren.
Witneusbeer
De andere ondersoort van neusbeer draagt de wetenschappelijke naam Nasua narica en het staat bekend als een Mexicaanse das. Het leeft van Midden-Amerika naar het noorden, met name in droge en vochtige bossen van Mexico en de Verenigde Staten.
Het is een alleseter omdat het zich voedt met fruit en aas, eieren, insecten en kleine gewervelde dieren. Klimt gemakkelijk in bomen dankzij zijn lange staart, maar zoekt voedsel op de grond. De belangrijkste roofdieren zijn boa's en roofvogels.
De witneusbeer is overdag en elke avond klimt hij in een specifieke boom om te rusten; in gebieden waar menselijke jagers zijn, kunnen ze hun gewoonten veranderen en meer nachtdieren worden. In ieder geval verzamelen ze zich in groepen van maximaal 30 individuen, altijd vrouwtjes met hun jongen en jongen, aangezien de mannetjes solitair zijn.
Ze planten zich voort tussen februari en maart en de draagtijd duurt ongeveer twee en een halve maand. De moeder baart tot zeven jongen, die allemaal blind zijn. Tot vier maanden voeden ze zich met moedermelk en na twee jaar moeten de mannetjes de groep verlaten.
Coati: invasieve soorten
Er zijn twee van de meest prominente gevallen waarin de coati het is door de mens in een ander leefgebied geïntroduceerd en is een probleem geworden. Een daarvan bevindt zich in Spanje en de andere in de Chileense Juan Fernández-archipel.
In het laatste geval was het de bedoeling om ze mee te nemen om een einde te maken aan een muizenplaag; uiteindelijk aten ze echter de eieren en kuikens van de Fardelas-vogels, typisch voor de regio.
Onder de curiositeiten van de neusbeer moet worden opgemerkt dat, hoewel het een exotisch dier is, sommige mensen ervoor kiezen om het als huisdier te hebben. Hoewel het er 'schattig' uit kan zien, kan het tijdens de volwassenheid om hormonale redenen behoorlijk agressief zijn. Om dit te voorkomen zijn educatie en sterilisatie noodzakelijk.
