Dit dier dat bekend staat om zijn lange snuit en plakkerige tong leeft in Zuid- en Midden-Amerika. Zijn hoofdvoedsel zijn mieren, die hij op een meer dan efficiënte manier vangt. In dit artikel vertellen we je alles over de miereneter, die ondanks zijn naam niets met de ursids te maken heeft.
Kenmerken en voeding van de miereneter
Het behoort tot de familie van placentale zoogdieren, het heeft een robuust lichaam - het kan 40 kilo wegen en 130 centimeter meten - en zijn vacht varieert tussen verschillende tinten grijs, zwart en beige. Zijn voorpoten zijn lang en hebben sterke, gebogen nagels waarmee hij in bomen kan klimmen of door vegetatie kan lopen.
De kop van de miereneter is klein in vergelijking met het lichaam en zijn lange snuit herbergt een tong tot 60 centimeter lang. Het heeft geen tanden, maar het heeft wel een geweldig reukvermogen, waardoor het voedsel kan vinden.
Het dieet van dit dier bestaat uit termieten en mieren - het is een myrmecofaag - en de techniek om voedsel te krijgen is zeer effectief: eerst breekt hij de mierenhoop of termietenheuvel met zijn nagels, dan steekt hij zijn snuit in en steekt zijn slijmerige tong uit waardoor hij insecten vangt.
Habitat en gedrag van de miereneter
De miereneter leeft in oerwouden, bossen, graslanden, bergen of savannes… Overal waar mieren of termieten zijn! Het is een passief, vreedzaam en kalm zoogdier dat alleen aanvalt om zichzelf te verdedigen als dat nodig is. Aan de andere kant zijn de belangrijkste roofdieren jaguars, poema's en wolven. Zijn techniek bestaat uit het 'omhelzen' van gevaar en het hard klauwen om het af te wenden.
Het is een dier met solitaire gewoonten en het voegt zich alleen bij een ander tijdens de loopsheid of gedurende de tijd dat de baby naast zijn moeder blijft. Vrouwtjes hebben slechts één welp per nest na 190 dagen zwangerschap. Vanaf de geboorte wordt de baby op de rug van zijn moeder gedragen, die hij met zijn klauwen vastgrijpt en zich camoufleert met de moedervacht.
miereneter soorten
Hoewel de algemene kenmerken van alle miereneters hetzelfde zijn, kunnen we vier soorten benadrukken, vanwege hun locatie of hun grootte:
1. Reuzenmiereneter
Het is de grootste insecteneter ter wereld, het heeft dagelijkse gewoonten en 's nachts keert het terug naar zijn grot om zichzelf te beschermen tegen de kou. Het gebruikt zijn neus om voedsel te vinden, en eenmaal gevonden, zijn krachtige klauwen.
Het beweegt met grote snelheid ondanks zijn grootte en Hij eet met een vraatzuchtige eetlust: hij steekt zijn tong tot 150 keer per minuut in een mierenhoop. Zijn techniek is zeer effectief en noodzakelijk om te voorkomen dat hij door mieren wordt gebeten. In tegenstelling tot de andere soorten heeft de reuzenmiereneter geen grijpstaart.
2. Dwergmiereneter
Het is ook bekend als een pygmee-miereneter en Het is het moeilijkst te vinden vanwege zijn verlegenheid en heimelijkheid om tussen de bomen te lopen, vanwaar het bijna nooit afdaalt. Zijn vacht is beige van kleur, hij heeft een korter gezicht, hij voedt zich ook met larven (naast mieren) en hij is niet erg actief. Met zijn grijpstaart kan hij ondersteboven aan takken hangen en voedsel krijgen dankzij zijn lange tong.
3. Mexicaanse miereneter
De tamandua brengt het grootste deel van zijn leven door tussen de bomen van bossen, mangroven en savannes. Scheur termietenheuvels en mierenheuvels uit de grond en boomstammen en schuif hun tong ertussen om voedsel te krijgen.
4. Zuidelijke miereneter
Het wordt ook wel een 'collared anthill' genoemd omdat het een lichtere pony heeft rond de nek. Het kan in oerwouden, savannes en bossen leven, zolang ze maar zoet water in de buurt hebben.