Hoe de woede van een kat te beheersen?

Veel van de mensen die liever een hond dan een kat hebben, baseren hun beslissing op de wispelturige aard van katten. Katten worden vaak omschreven als: wezens die houden van hun onafhankelijkheid, een onafhankelijkheid die kan grenzen aan onverschilligheid of agressiviteit.

De overgrote meerderheid van agressief gedrag dat bij een dier voorkomt, komt voort uit een situatie van stress of gevaar. De eigenaar kan in deze situaties weinig doen, behalve: leer de tekenen en oorzaken van de woede van ons huisdier te herkennen.

Hoe de woede van een kat te herkennen?

Eerst, we moeten er rekening mee houden dat de mate van domesticatie van katten lager is dan die van honden. Dit betekent dat het voor hen gemakkelijk is om in situaties van gevaar, stress of onzekerheid te reageren op een manier die dichter bij die van een wild dier ligt dan die van een huisdier.

Deze inferieure domesticatie leidt ertoe dat katten in een alertheid en semi-permanente spanning, vooral met betrekking tot het in contact komen met mensen buiten hun omgeving.

Als we een kat willen benaderen die niet van ons is, moeten we dat voorzichtig doen en een agressieve reactie van hun kant niet uitsluiten.

Bepaald ogenschijnlijk onschuldig gedrag kan leiden tot een onaangename reactie.Jonge kinderen hebben bijvoorbeeld de neiging om met de staarten van katten te spelen en ze te ruw te behandelen. Hierdoor kan het dier zich gestrest voelen en reageren op een hypothetische dreiging.

Hier is er een lijst met aanwijzingen die ons kunnen helpen herkennen dat onze kat op het punt staat te reageren met woede of geweld:

Verwijde pupillen.
Borstelige lendenen. Een kat die een onmiddellijke dreiging voeltboog de rug, laat nagels en tanden zien en neem een aanvallende houding aan met volledig borstelig haar. Deze verdedigingsmaatregel wekt de illusie dat het dier groter is dan het is.
Gevouwen oren.
Verwijdering van de lippen om de hoektanden te laten zien, vaak in combinatie met sissen.
grommend

Vroeg spenen en woedeproblemen

Een recente studie heeft de nadruk gelegd op de relatie tussen vroeg spenen bij katten en de ontwikkeling van woede-gevoelig gedrag. Deze praktijk kan ook leiden tot het verschijnen van zogenaamde stereotiep gedrag, waarbij bewegingen worden herhaald zonder een gedefinieerde functie.

De studie, gepubliceerd in het tijdschrift Scientific Reports, ging in op de gevolgen van het spenen van katten jonger dan 12 weken. We werkten met 5 726 exemplaren van de 4e verschillende rassen. De resultaten toonden aan dat die katten die na acht weken werden gespeend, vertoonden gedrag dat meer vatbaar was voor agressiviteit dan angst.

Die katten die na 14 weken werden gespeend, leken een minder gespannen houding ten opzichte van vreemden te hebben en een minder neiging om stereotiep gedrag te ontwikkelen.

De bevindingen van de ontdekking leidden tot de suggestie dat:een spenen vanaf 14 weken was de beste oplossing voor het dier.

We definiëren 'spenen' niet alleen als het stoppen met borstvoeding, maar ook als het scheiden van de puppy van de moeder. Wilde katten brengen gewoonlijk tussen de vier en acht weken bij haar door, maar de gewone huiskat ofFelis catus Linnaeus 1758 brengt gemiddeld vier maanden door bij haar moeder voordat ze 'onafhankelijk wordt'.

Het belang van vroege socialisatie bij dieren

Ook wel genoemdinprenting, is de periode van socialisatie die de jongste puppy's met hun moeder doormaken van vitaal belang voor hun daaropvolgende neurologische en sociale ontwikkeling. Veel van de problemen die onze huisdieren tijdens hun volwassenheid ontwikkelen, zijn het gevolg van vroeg spenen.

Tijdens de eerste levensweken de moeder moedigt haar puppy's aan om bepaalde essentiële reflexen te ontwikkelen voor hun lichaamsfuncties. Ze stimuleert hen om te bewegen, de borst te zoeken en stimuleert zelfs het buikvlies om de ontlasting te vergemakkelijken.

In het geval dat dit proces niet naar tevredenheid wordt voltooid, kan een reeks syndromen optreden, zoals hieronder beschreven:

Scheidingsreactiesyndroom. Dieren die dit syndroom ervaren, vertonen abnormaal en destructief gedrag wanneer ze worden geconfronteerd met langdurige perioden van eenzaamheid.
Hyperactiviteitssyndroom. Tijdens de socialisatie leren de halfbeten waarmee nestgenoten spelen hen niet hard te bijten naar hun leeftijdsgenoten. Als ze dit proces niet doorlopen,ze zullen hun energie op een destructieve manier kanaliseren en hun baasje hard bijten.