Ondanks zijn naam, de walvishaai is niet verwant aan de blauwe vinvis of de orka's. Het is gewoon een haai, de grootste van zijn familie. Deze enorme vis is onmiskenbaar, hoewel moeilijk te vinden; daarom moedigen we je aan om het hier te ontdekken.
Kenmerken
De walvishaai is een soort haai, ook al is hij heel anders dan de haaien waar we normaal aan denken, zoals de witte haai. Qua grootte is het de grootste: het grootste gevonden exemplaar was 12 meter lang en woog 21 ton.
Sommige zeilers beweren veel grotere walvishaaien te hebben ontmoet, zelfs 17 meter lang, maar men denkt dat ze overdreven zijn en er is geen wetenschappelijk bewijs dat ze bestaan.
De neus van de walvishaai is plat, plat en afgerond. Het heeft een enorme mond, die anderhalve meter breed kan worden en die zich opent om water te pompen en zo zichzelf te voeden. In de mond heeft het verschillende rijen tanden, maar het gebruikt ze niet om te jagen of te eten; in feite zijn ze vrij klein.
Het meest karakteristieke fysieke kenmerk is de kleur. Het is donkergrijs, dat geleidelijk afbrokkelt naar het wit van de buik. Dit type haaihet is bedekt met horizontale en maanlijnen, die doen denken aan een schaakbord. Elke ‘tekening’ is uniek en typerend voor een exemplaar, en biologen gebruiken ze om dieren te herkennen.
Het heeft twee paar rug- en borstvinnen; in de staart hebben ze een grote achtervin waarmee ze worden voortgestuwd om te zwemmen. Desalniettemin, het is geen behendige vis en beweegt met een zeer lage snelheid vergeleken met andere dieren van zijn grootte.
Gedrag
De walvishaai is over het algemeen een solitair dier. Het is zeldzaam dat deze haaien in groepen leven, ondanks het feit dat er in gebieden met veel voedsel drie of vier kunnen zijn die dezelfde ruimte delen.
Er is weinig bekend over de gewoonten en het gedrag van dit dier, omdat het ongrijpbaar en discreet is. De kleine populatie en de enorme habitat die het inneemt, maken ontmoetingen en monitoring moeilijk voor wetenschappers.
De walvishaai wordt vaak als voorbeeld gebruikt om de mythes over de agressiviteit van haaien jegens mensen uit te bannen. Het is niet alleen volgzaam, maar er zijn duikers die zeggen dat ze speels zijn en zich laten strelen.
Voeden
De walvishaai voedt passief, dat wil zeggen, het jaagt niet. Zijn voedingsmethode bestaat uit: open zijn enorme mond en neem alles op wat er doorheen komt.
Er zijn andere haaien, zoals de reuzenhaai, die oprukken om voedsel in hun mond te brengen; deze vis blijft echter stil. Echter, hij pompt het water in zijn mond en filtert het door zijn enorme kieuwen. Hij kan tot 6.000 liter per uur filteren: wat niet via de kieuwen naar buiten komt, is zijn voedsel.
Zijn dieet is gevarieerd en hangt af van het gebied waarin hij zich op dat moment bevindt, maar meestalhet meest voorkomende voedsel is krill, bekend als fytoplankton, en algen. Maar aangezien het geen selectief dier is, kan zijn dieet ook bestaan uit schaaldieren, inktvissen of scholen kleine vissen zoals sardines of makreel.
Alle rijen tanden die in de mond zitten, worden niet gebruikt om te jagen, maar om al dit voedsel te kunnen verteren. Walvishaaien zijn geen agressieve of gevaarlijke dieren.
Habitat
Dit type haai leeft het liefst in warme wateren, dus ze gaan zelden ver van de tropen. Er wordt gezegd dat ze tussen de meridianen op 30 graden leven, zowel in het noorden als in het zuiden.
Het is gebruikelijk om exemplaren te vinden op het schiereiland Yucatan, op de eilanden van Honduras, op de Galapagos-eilanden, de Filippijnen, Thailand, in West-Australië … Hij houdt zeker van de tropen.
In sommige gevallen zijn ze echter veel verder naar het noorden waargenomen, zoals aan de kust van New York; of veel verder naar het zuiden, in Zuid-Afrika. Het zouden trekdieren zijn, maar er is nog niet genoeg over bekend om te kunnen weten wanneer of waar ze migreren.
De hoogste concentratie walvishaaien komt voor in de Filippijnen tussen januari en mei. Door de weersomstandigheden van die plaats is er een grote hoeveelheid voedsel en daarom trekken deze vissen naar de kusten.
De walvishaai is onmogelijk te verwarren met een ander dier: de vlekken op zijn huid zijn uniek in het dierenrijk en ondanks dat het verre van het grootste dier is dat er bestaat, is het de grootste vis. Desalniettemin, het is volkomen onschadelijk voor mensen en andere dieren.
