Het vliegend hert is een spectaculaire kever die in Europa en een deel van Azië leeft. Het is zo kleurrijk dat het bekend staat onder verschillende namen, afhankelijk van het gebied: scornabois, cornatero, vacaloura … Het heeft een zeer specifieke habitat en zijn situatie begint zich zorgen te maken, omdat het wordt beschouwd als een soort die matig met uitsterven wordt bedreigd.
Kenmerken
Het vliegend hert is de grootste kever die in Europa te vinden is. Mannetjes en vrouwtjes hebben verschillende maten en vormen, hoewel de meest opvallende de eerste zijn. Vrouwtjes kunnen tussen de drie en vijf centimeter lang zijn, maar mannetjes kunnen negen of tien centimeter worden, hoewel dit afhankelijk is van de specifieke ondersoort.
Normaal gesproken is dit type kever te herkennen aan de grote kaken van de mannetjes. Deze doen denken aan het gewei van herten of elanden en dankzij hen heeft het zijn naam gekregen. De vorm en kleur van deze kaken varieert sterk, afhankelijk van hun ondersoort, maar ook van elk exemplaar.
Vrouwtjes hebben ook hoornvormige kaken, maar veel kleiner dan mannetjes. Vanwege de grootte hiervan werd aangenomen dat alleen de mannetjes met elkaar vochten, maar er is ontdekt dat de vrouwtjes hetzelfde met elkaar deden, evenals dat de gevechten tussen de twee geslachten ook bestaan.
Bron: Tibor Kadek
Wat betreft zijn fysieke uiterlijk, de vliegende hertkever het is donker van kleur en heeft roodachtige gebieden. Net als andere kevers hebben ze drie paar poten, een kleine kop en een grote thorax.
Gedrag
Vrouwtjes lagen in de bast van omgevallen bomen of in rottend hout, waar eieren komen twee tot vier weken later uit. De larven voeden zich en ontwikkelen zich aan de boom in een periode van één tot vijf jaar, om later door te stromen naar volwassenheid.
De larven worden in de herfst volwassen, maar overwinteren tot het voorjaar. Meest volwassen vliegende herten gaan tussen juni en juli naar buiten, hoewel ze van mei tot september te zien zijn. Een volwassene leeft na een winterslaap tussen één en vier maanden.
Het zijn insecten die hun piekactiviteit van de dag 's avonds hebben, hoewel ze vaak op elk moment van de dag te vinden zijn. Ze komen alleen voor in bosrijke gebieden, vooral in bossen met eiken of steeneiken, aangezien dit hun favoriete soort is. Het is zeer zeldzaam om ze in stedelijke omgevingen te vinden.
Mannetjes gebruiken hun grote kaken om te vechten tijdens het broedseizoen. Voorheen werd aangenomen dat mannen territoriaal waren, maar recente waarnemingen geven aan dat deze strijd alleen wordt gemotiveerd door voortplanting. Meestal staan de mannetjes tegenover elkaar in de takken van de bomen, en de gevechten eindigen wanneer een van de tegenstanders op de grond valt..
Habitat van het vliegend hert
Het vliegend hert leeft in bosrijke gebieden met een overvloed aan eiken of steeneiken, die verspreid over Europa en een groot deel van Zuidoost-Azië. Op het Iberisch schiereiland is het zeldzaam om het in het centrum en het zuiden te vinden; Verder naar het zuiden van het Centraal Systeem zijn er nauwelijks bossen waarin het zich ontwikkelt.
Het is zeldzaam om een vliegend hert te vinden in stedelijke gebieden, vooral in steden. Volwassenen voeden zich met boomsap of rijp vruchtensap. Om te kunnen gedijen, moeten de larven zich voeden met veel rottend hout en in verstedelijkte gebieden bestaat het niet.
In die zin is het schoonmaken van bossen en verstedelijking Ze zorgen ervoor dat het favoriete leefgebied van vliegende hertskevers verdwijnt. Dode bomen worden verwijderd, waardoor de reproductie van deze en andere soorten insecten wordt voorkomen.
Het vliegend hert is geclassificeerd als een matig bedreigde diersoort. De zorg om hun voortbestaan is minder, maar het is gebleken dat hun populatie afneemt.
Vanwege de vraatzuchtige eetlust van de larven van het vliegend hert, die zich voeden met grote hoeveelheden rottend hout, worden ze beschouwd als de sleutel tot de gezondheid van bossen. Het beschermen van bossen zonder menselijke tussenkomst is essentieel voor de gezondheid van deze en van de vliegende herten.
Afbeeldingsbron: Enrique Dans en Tibor Kádek
