Het lijkt op een mythologisch wezen, maar het is een echt wezen dat in onze oceanen leeft. Ze noemen het de eenhoorn van de zee en het is moeilijk om het te bestuderen; niet alle narwallen hebben hun karakteristieke hoorn. De narwal is een weinig bekend maar opwindend dier.
Narwal kenmerken
De narwal is een walvisachtige met ododen die nauw verwant is aan beluga's, wat betekent dat het een zeezoogdier is met tanden. Het maakt deel uit van de walvisfamilie en wordt gekenmerkt door een enorme hoorn voor zijn kop, wat eigenlijk een slagtand is.
Mannetjes en vrouwtjes hebben iets verschillende lichamen. Als volwassene wegen mannetjes gemiddeld 1.600 kilogram en vrouwtjes tot 1.000 kilogram.Een vrouwtje is iets kleiner dan een mannetje: Ze meten ongeveer vier meter, terwijl ze meestal vier en een halve meter bereiken.
Aan de andere kant verandert de narwal gedurende zijn hele leven van kleur. Als ze worden geboren, zijn ze grijs, en donkere vlekken verschijnen met een uniek patroon voor elke vlek. Deze vlekken verschijnen niet meer als ze twee jaar oud zijn, maar ze blijven in de loop van de tijd groeien, en het is dat de oudste zwart lijken: hun vlekken zijn zo gegroeid dat ze ze volledig hebben bedekt.
Het verschilt van andere walvissen doordat het geen rugvin heeft, een eigenschap die het deelt met beluga's. In plaats daarvan heeft het een kam die tot een meter lang is.
Het meest opvallende kenmerk is: de enorme slagtand voor hun hoofd. deze hoektand Hij kan tot twee meter meten en meer dan 10 kilogram wegen. Het is uniek bij mannen, omdat vrouwen het nooit ontwikkelen.
Tot voor kort was niet bekend waarvoor de narwal zijn slagtand gebruikte. Men geloofde dat het verband hield met oriëntatie, en sommige wetenschappers waagden het te zeggen dat het erdoor werd geholpen om het dunne ijs te breken. Recent onderzoek toont aan dat de narwal gebruikt zijn slagtand om te jagen: hij verdooft de vissen door hem heel snel te bewegen, zodat ze kunnen worden gegeten.
Gedrag van de narwal
De narwal leeft in kleine kuddes. In de winter bestaan ze uit groepen van twee tot negen individuen, maar in de zomer trekken ze naar het zuiden en vormen ze enorme kuddes van honderden of duizenden narwallen.
Opgemerkt moet worden dat narwallen bijzonder luidruchtige walvisachtigen zijn. Veel van de andere soorten walvissen maken nauwelijks geluid, maar narwallen communiceren niet alleen constant door middel van geluid, ze hebben er ook een grote verscheidenheid aan.
Zo produceren ze klikken routinematig en met verschillende tussenpozen; men denkt dat ze ze gebruiken voor echolocatie, net als dolfijnen. Niettemin,er zijn fluitjes en andere geluiden gedetecteerd die eigenlijk alleen communicatie zijn met andere narwallen. Ze kunnen deze geluiden moduleren, waardoor specialisten denken dat ze een complexe taal hebben.
Aan de andere kant, en met betrekking tot zijn dieet, dit dier krijgt zijn voedsel op de zeebodem. Het maakt duiken die tot 30 minuten duren en waarvan bekend is dat ze tot 800 meter diep gaan; dus Samen met de potvis is het een van de zoogdieren die onder water de diepste diepte bereikt.
Narwal leefgebied
De narwal bevindt zich in een heel specifiek deel van de planeet. In de winter leeft hij in de ijskoude wateren rond de Noordpool: het noorden van Canada, rond Groenland en in het noordelijke deel van de Russische Atlantische Oceaan.. In de zomer maakt hij een kleine trek naar het zuiden en ze zijn te zien in sommige fjorden of in een Canadese inham.
We weten dat ze vroeger in warmere wateren leefden, maar met de evolutie zijn ze naar de koudste wateren op aarde verhuisd. Ze hebben een zeer beperkte habitat en daarom weten we dat hun populatie niet erg uitgebreid is. Ze worden verklaard als a een bedreigde diersoort ondanks het feit dat hij nauwelijks roofdieren heeft; alleen gejaagd door Inuit-volkeren.
Narwal voeren
De narwal voedt zich alleen met vis en schaaldieren, waardoor het een vleesetend dier is. Mag in scholen vissen aan de oppervlakte vissen, maar het is gebruikelijk dat hij duikt om te eten van de wezens die de zeebodem bewonen.
Het voedt zich vooral wanneer de winter begint en de migratie naar het noorden net is afgelopen, terug naar de koudere wateren. Als er nauwelijks ijs is in de wateren waarin hij leeft, voedt hij heel weinig of niets; Ze kunnen heel langzaam verteren, waardoor de ingenomen prooi weken of maanden lang voedt en voedt.
De narwal is een andere soort walvisachtigen die met uitsterven wordt bedreigd, maar gelukkig is je bescherming gegarandeerd. Hoewel het moeilijk is om ze grondig te bestuderen en te kennen, de populatie lijkt stabiel te zijn; Het heeft niet veel dammen en het grootste gevaar om te overleven is vervuiling.
Afbeeldingsbron: Dr. Kristin Laidre, Polar Science Center
