De reuzenalk is een weinig bekende zeevogelsoort en zijn lage reputatie is te wijten aan het uitsterven ervan in het begin van de 19e eeuw. De geschiedenis herinnert ons echter aan de realiteit dat bedreigde dieren naderen. Deze vogel was het grootste lid van de alciden, een groep zeevogelsoorten, die nog steeds vertegenwoordigers heeft zoals de gewone alk.
De alken en de rest van de alciden lijken op pinguïns, maar dit komt omdat ze op een convergerende manier zijn geëvolueerd; dat wil zeggen, het zijn verre verwanten waarvan de gelijkenis te wijten is aan het vergelijkbare ecosysteem waarin ze zijn geëvolueerd. In feite worden pinguïns nooit gevonden op het noordelijk halfrond, waar we alciden hebben.
De reuzenalk was een dier van bijna een meter hoog en een gewicht van vijf kilogram, en zijn vacht was, net als pinguïns, zwart en wit. Bovendien waren zijn poten voorzien van zwemvliezen en was zijn snavel zeer robuust, die hij als speer gebruikte om de vis die hij consumeert te spietsen. Net als pinguïns konden ze niet vliegen, beoefenden ze monogamie en legden ze eieren op kliffen.
De reuzenalk, een gemakkelijke prooi voor de mens
Toen de reuzenalk werd ontdekt, werd hij door de Britten aangezien voor een pinguïn. De reuzenalk woonde op een groot deel van het noordelijk halfrond en leefde in veel Europese landen en in Noord-Amerika.Het woonde zelfs in regio's als Florida of Gibraltar.
Hoewel de alk een zeer bekwaam dier is in het water, is hij op het land erg onhandig. Dit zorgde ervoor dat het millennia lang uitstierf op die plaatsen waar menselijke activiteit arriveerde.
Er zijn talloze overblijfselen gevonden die aantonen dat ze in het paleolithicum jagen, zelfs graven met meer dan honderd toppen. Er wordt aangenomen dat dit dier rond de 16e eeuw in Europa is uitgestorven, en in Amerika aan het einde van de 18e eeuw, waarmee de soort naar IJsland werd verbannen.
Hoewel de alk een zeer bekwaam dier is in het water, is hij op het land erg onhandig. Dit zorgde ervoor dat het millennia lang uitstierf op die plaatsen waar menselijke activiteit arriveerde.
IJsland, laatste gebied van de alca
Het was toen dat werd een felbegeerde prooi voor zeelieden die aanmeerden in IJsland, vooral tijdens de Napoleontische oorlogen. Daar legden twee schepen aan die op honderden alken jaagden en 20 jaar later zou een aardbeving een van zijn natuurlijke heiligdommen vernietigen: het eiland Geirfuglasker, dat in de oceaan zou worden gezonken.
De overlevende alken van de seismische ramp met de Geirfuglasker migreerden gedesoriënteerd: er dook zelfs een stervende op voor de kust van Ierland. Eldey Island, een stuk inert gesteente dat beroemd is om zijn kolonies zeevogels, werd het laatste thuis van deze soort. Maar dit zou niet lang duren, omdat het door zijn geringe aanwezigheid een verzameldier werd.
De reuzenalk, een collectors item
Verzamelaars van huiden, botten en andere delen van dieren uit verre landen begonnen geïnteresseerd te raken in de alk. Hun eieren begonnen een luxeobject te worden en hun prijs bereikte het equivalent van een jaarsalaris, waardoor de stroperij in 1840 stopte, omdat er jarenlang geen alken meer werden waargenomen.
Vier jaar later stuurde Carl Siemsen drie mannen naar Eldey om te verifiëren dat het waar was, aangezien er grote bedragen werden aangeboden voor aukkin in Denemarken. Deze drie mannen eindigden met het laatste paar op de plaat,die ze vonden bij het uitbroeden van een ei op een klif.
Tegenwoordig kun je in honderden musea opgezette eieren en dieren vinden, maar dit dier zullen we nooit meer levend zien. Of als? Bepaalde onderzoeksgroepen pleiten voor het doen herleven van uitgestorven dieren, waaronder de alca. Dit zou zonder twijfel geweldig nieuws zijn voor het Arctische ecosysteem, dat zonder een van zijn meest unieke dieren is achtergebleven.
Vier jaar later stuurde Carl Siemsen drie mannen naar Eldey om te controleren of het waar was, aangezien er grote bedragen werden aangeboden voor aukkin in Denemarken. Deze drie mannen eindigden met het laatste paar op de plaat, dat ze vonden terwijl ze een ei op een klif uitbroedden.
Afbeeldingsbron: Ghedoghedo