Dit is een verhaal dat maar weer eens laat zien dat honden nog dankbare dieren zijn dan mensen. Eén klein gebaar was genoeg om een levenslange band te creëren tussen een hond en een team avonturiers. Dit is het verhaal van Arthur, de dankbare hond.
Arthur de hond atleet en avontuur Huairasinchi Explorer
Het begon allemaal in Ecuador, in het Huairasinchi Explorer Adventure. Dit is een wedstrijd van ongeveer 700 kilometer die wordt afgelegd door het beoefenen van verschillende ongebruikelijke sporten zoals kajakken, extreme fietsen, onder anderen. Het zijn liefdadigheidsraces die tot doel hebben de natuurlijke landschappen van het land bekend te maken en jonge mensen te bereiken om hun vrije tijd te besteden aan gezonde sporten, maar die hen tegelijkertijd helpen zichzelf als mens te verbeteren.
Het was in een van deze races dat Arthur, de atleethond, verscheen. Terwijl een van de teams even aan het uitrusten was om iets te eten, arriveerde Arthur, de atleethond, die niet eens wist dat hij een atleet zou worden, en hen benaderde.
Arthur was een zwerfhond en het was opvallend dat hij geen kraag had, in zijn vacht en in zijn verlangen naar het voedsel dat het team van atleten had.
Het team had niet veel eten, omdat ze een lichte lading moesten dragen om de extreme reis te kunnen maken. Niettemin, een van de teamleden besloot een gehaktbal met Arthur te delen. Een gehaktbal! Het is niet eens veel, maar Arthur waardeerde het alsof het biefstuk was. Toen begon dit ontroerende verhaal.
Van Arthur de zwerfhond tot Arthur de atleethond
Sinds "het gehaktbalmoment" scheidde Arthur zich niet meer van het team en werd er één meer en Arthur, de atleethond. Nu zaten er niet meer 4 in het team, maar 5.
De reis was moeilijk en de organisatoren vroegen het team om Arthur weg te houden omdat het dier door de inspanning kan worden beschadigd of zelfs kan sterven. Maar dat was een onmogelijke opdracht om uit te voeren. Arthur, de atleethond bestond al en hij was niet bereid zijn team in de steek te laten, hoeveel moeilijkheden er ook waren.
Het was niet gemakkelijk en Arthur maakte de race soms nog moeilijker, omdat er delen van de reis waren die erg moeilijk waren en hij hulp van zijn teamgenoten moest krijgen. Ze deden dat echter graag en hielpen hem waar nodig.
Een keer moest er een kajaktocht worden gemaakt. Ze dachten allemaal dat Arthur, de atleethond, aan de kust zou blijven en terug zou gaan naar waar hij vandaan kwam. Maar dat was niet in Arthurs gedachten. Bewijzend dat hij Arthur de atleethond was geworden en zonder na te denken, sprong hij in het water.
Het hele team was bang dat hij de inspanning niet zou kunnen weerstaan en zou verdrinken, dus zetten ze hem snel in de kajak. De reacties van de toeschouwers waren te verwachten. Ze waren verbaasd en blij om het gebaar van het team te zien. Arthur de atleethond was nog een lid van het officieel erkende team.
Na de wedstrijd…
De band die was ontstaan tussen Arthur, de sporthond en het Zweedse team dat de oversteek maakte, kon daar niet eindigen. Liefde kan niet zomaar worden verbroken omdat de omstandigheden veranderen. Daarom, een teamlid besloot het te adopteren.
Ze vroegen toestemming om Arthur de atleethond mee te nemen naar Zweden. Terwijl ze bezig waren met het papierwerk kregen ze via Facebook veel aanbiedingen om voor Arthur te zorgen als ze dat niet konden haal het weg. En dat is het, wie wil er nu geen hond als hij?
Eindelijk, met de hulp van een sponsor en anonieme donaties om Arthur's overtocht te betalen, konden ze hem naar Zweden krijgen.
Voor de reis kreeg Arthur de nodige zorg om te herstellen van de zware reis en bij aankomst in Zweden kreeg hij veterinaire zorg en hygiëne.
Arthur, de sporthond, vond een gezin dankzij zijn goede gevoelens. Zonder er zelfs maar om te vragen, vond hij haar dankbaar en loyaal. Nog een les voor mensen: goede gevoelens hebben altijd goede gevolgen.
We laten een video voor je achter zodat je Arthur, de atleethond en zijn avonturenteam kunt ontmoeten.
Afbeelding met dank aan Ana Fuentes.
