Dit is het verhaal van een kleine blanke, ruige harige man met een voortreffelijk muzikaal oor. Een dier dat werd geadopteerd door een hele stad en waaraan boeken, gedichten en standbeelden werden opgedragen. Dat was Fernando, de zwerfhond die beschouwd werd als de hoofdpersoon van een mythisch lied van de singer-songwriter Alberto Cortez.
De harige man die het hart van een hele stad wist te veroveren
De hond verscheen plotseling, op kerstavond 1951, in een bar in Resistencia, de hoofdstad van de Argentijnse provincie Chaco, op zoek naar beschutting tegen een sterke storm.
Daarna ging hij aan de voeten liggen van Fernando Ortiz, een bolerozanger die door die dingen van het lot door de stad trok waar hij vanaf die dag voor altijd verbleef.
Ortiz werd onmiddellijk de "officiële eigenaar" en droeg er zelfs zijn naam aan over. Maar de hond wist meteen de harten van de lokale bevolking te winnen en maakte van de stad zijn thuis. Iedereen wilde hem thuis ontvangen of wat tijd met hem doorbrengen in de bars en restaurants die hij bezocht.
Leer het verhaal van Fernando, de zwerfhond die wist hoe hij van een hele stad zijn thuis kon maken en die geliefd was bij iedereen die het voorrecht had een deel van hun leven met hem te delen. Zijn nagedachtenis leeft vandaag in gedichten, boeken, beelden en liederen die herinneren aan zijn vrije geest.
Fernando, de zwerfhond die van Resistencia zijn thuis maakte
Zo, was dat? de harige ontwikkelde al snel een routine die over het algemeen bestond uit::
- Slapen bij de receptie van Hotel Colón.
- Drink een koffie met melk en croissants als ontbijt in het kantoor van de manager van Banco Nación.
- Bezoek de kapper naast de Japanese Bar.
- Lunch in restaurant El Madrileño of Sorocabana.
- Doe een dutje bij Dr. Reggiardo's huis.
- Achtervolg katten op het centrale plein.
- Dineer in Bar La Estrella.
Een hond met een wonderbaarlijk muzikaal oor
Naast zijn sympathie en de liefde die hij wist te wekken in de inwoners van de Chaco-stad, Fernando, de zwerfhond "in zijn eigen recht", viel op door zijn buitengewone muzikale oor.
De oudsten zeggen dat de harige miste geen enkele activiteit waarin muziek was. Hij woonde concerten, openbare en privéfeesten en carnavals bij. Hij had altijd een bevoorrechte plaats in deze bijeenkomsten en zijn mening werd verreweg het meest gewaardeerd.
Hij zat altijd naast het orkest of de solisten en hij kwispelde goedkeurend met zijn staart. Maar als iemand een noot miste of ontstemd was, gromde of huilde hij, en uiteindelijk ging hij weg.
Hij keurde zelfs een belangrijke Poolse pianist af die een zaalvullend recital gaf in de grote zaal van de stad. Fernando gromde een paar keer, wat de muzikant ertoe bracht tegen het einde van de show op te staan uit zijn stoel en toe te geven: 'Hij heeft gelijk. Ik had het twee keer mis".
Fernando, vereeuwigd in een lied
Maar Op 28 mei 1963 knapte er plotseling iets. Voor het plein naast het provinciehuis, waar hij vaak kittens ging jagen, reed een auto over Fernando, de zwerfhond die "van iedereen was".
Daarom Het verzet rouwde om hem en zijn begrafenis wordt beschouwd als de drukste in de stad. Om hem uit te zwaaien, gingen ze naar de gemeentelijke autoriteiten, en er werden oprechte toespraken gehouden ter ere van hem.
Tegenwoordig rust het onder het pad van El Fogón de los Arrieros, een emblematisch cultureel centrum van de hoofdstad van Chaco. En hij leeft in de harten van degenen die de vreugde hadden een deel van hun leven met hem te delen.
En het is eeuwig in Callejero, het lied van Alberto Cortez dat in duizend wonderen alle mooie en vrije wezens uitbeeldt die, zoals Fernando, de wereld trouw bewandelen "hun lot en naar hun mening".
Belangrijkste afbeeldingsbron: Pertile (Wikipedia Commons).