Mijn leven was erg druk… Dat dacht ik tenminste. Ondanks mijn eenzaamheid heb ik er nooit aan gedacht om een huisdier te adopteren. Velen raadden het me aan, anderen deden een poging om me er een te schenken, maar het is me nooit gelukt. Toen ik eraan dacht dat ik geen tijd had om naar haar te kijken, of over het werk dat ze me kon geven, moest ik terug op mijn beslissing… en jij verscheen.
Egoïstisch? Ja, ik ontken het niet. Maar is het mogelijk dat je genereus kunt zijn met wat je niet weet? Maar op een dag, op een dag kwam je opdagen. Toen veranderde alles…
Toen ik je vond
Het begon allemaal op een willekeurige dag, zoals zoveel andere. Ik stond op en was klaar om te werken, rennen, ja, ik ren altijd. Desalniettemin, toen ik bij de parkeerplaats aankwam om de auto te halen, struikelde ik over iets. Het was een kleine doos die sprak. Ik zeg dat ze aan het praten was omdat ik een zacht geluid hoorde toen ik haar per ongeluk sloeg.
Ik wilde weten wie het geluid veroorzaakte, en daar was je. Ik wist niet eens zo goed welk dier je was, want je glanzend witte haar bedekte je gezicht en de vormen van je lichaam. Het duurde echter niet lang voordat je zag wie de doos durfde te openen, of misschien dacht je dat ze je eindelijk zouden redden.
Ik zal eerlijk zijn, ik heb het je nooit verteld, maar je ogen maakten me verliefd. Ik heb geen seconde geaarzeld om je mee naar huis te nemen. Terwijl we in de lift zaten, vroeg ik me af wat voor soort persoon zo'n hulpeloos klein wezen zonder voedsel of water aan zijn lot had kunnen overlaten.
Meer en meer geloof ik dat het lot ons bij elkaar heeft gebracht …
Je verscheen en het samenleven begint
Ik wou dat ik die dag niet naar mijn werk ging, ik kon niet stoppen met naar je te kijken, maar ik moest gaan. Ik heb je thuis gelaten en kon aan niets anders meer denken. Ik dacht erover om iets voor je te kopen als ik klaar was met werken, maar ik wilde je zo graag zien dat ik besloot dat we samen zouden gaan, zodat ik je kon vaccineren en een goede dierenarts voor je kon vinden.
Hoorde hij me? Als ik nooit een hond had gewild… Tot jij kwam opdagen.
Ik herinner me de eerste dag dat je thuis was. Ik ga niet ontkennen dat je niet goed begon om mijn nieuwe kamergenoot te worden. Je plaste overal, je at mijn pantoffels en de buren klaagden over je gehuil. Ondanks dat ik zo'n perfectionist was, maakte dat me allemaal aan het lachen in plaats van boos.
Samenleven was niet gemakkelijk, ik zal het niet ontkennen, maar beetje bij beetje leerde ik meegaand en minder fanatiek te zijn en leerde je wat je plaats is en wat je moet respecteren.
Jezelf zien opgroeien, iemand hebben om mee te 'praten' als je thuiskomt, iemand om mee te spelen, iemand om mee om te gaan. Je hebt mijn leven veranderd. Je verscheen en mijn wereld veranderde. Sterker nog, ik zou me geen bestaan meer kunnen voorstellen zonder jou. Mijn vrienden dachten dat ik geen hond had toen ze thuiskwamen.
Maar toen lachten jij en ik om hun gezichten toen we je zagen, om hun uitdrukkingen toen we zagen dat je een realiteit was.
Bedankt voor het veranderen van mijn leven
Vandaag word ik nog steeds boos als mensen denken dat dieren ons niets te leren hebben. Als ze eens wisten hoeveel je mijn leven hebt veranderd! Kon ik het maar aan hem doorgeven!
Vandaag ben ik iemand anders omdat je me veel hebt geleerd. En sinds je verscheen, heb ik geleerd te delen, genereus te zijn, niet alleen aan mij te denken, lief te hebben en bemind te worden, verantwoordelijkheden op zich te nemen en nog veel meer.
Hiervoor en voor al het geluk dat je me hebt gegeven, wil ik je vandaag bedanken. Omdat sinds je verscheen, mijn leven, mijn huis en ik anders zijn.