Een huisdier verliezen aan de dood kan een van de moeilijkste momenten in iemands leven zijn. Degenen die er geen hebben, begrijpen het misschien niet, maar een huisdier wordt een deel van het gezin vanaf het moment dat het door de deur loopt. Degenen die er een verliezen, blijven denken: "Hoe is alles veranderd sinds je wegging …".
Het is een verlies als elk ander, en degenen die het ervaren, ervaren het op verschillende manieren of proberen het op verschillende manieren te overwinnen. Vandaag willen we een brief met u delen van een van die mensen die haar huisdier heeft verloren en de gevoelens die deze gebeurtenis in haar heeft gewekt. Misschien voel je je geïdentificeerd…
Sinds je wegging, kan ik niet stoppen met denken…
Sinds je wegging, mijn trouwe vriend, mijn trouwe metgezel, mijn stille vertrouweling, is het huis gevuld met een stilte die zo angstaanjagend is dat het me doof maakt.
Elke dag als ik aankom, open ik de deur langzaam om ervoor te zorgen dat ik je er niet mee in je gezicht stoot, zodat ik me herinner dat je er niet bent.… Elke ochtend als ik wakker word, fluit ik naar je, zoek naar je en wacht tot je me goedemorgen zegt. Dan word ik helemaal wakker en herinner ik me dat je weg bent.
Die poef die je zo leuk vond is leeg, nu lijkt hij zo lelijk en triest, zo weinig harmonieus met de decoratie, want als iets het mooi maakte, als iets het speciaal maakte, was jij het, die jou erop had.
Ik kijk naar je bed en je voeders, ik heb nog niet de moed gehad om ze te verwijderen, en ik doe er voedsel en water in om een vage sprankje hoop te laten schijnen dat je nog terugkomt. Ik weet dat het niet mogelijk is, en ik hoop dat als je kon, je mij opnieuw zou kiezen als je eigenaar, want ik zou je duizend keer kiezen.
Sinds je wegging, heb ik niets liever gewild dan op de bank te zitten staren in de ruimte terwijl ik de herinneringen die we samen vormen laat stromen, Onze herinneringen, het enige wat ik nog van je heb, maar iets dat niets en niemand me ooit kan afnemen.
Ik was nooit een liefhebber van foto's, maar wat ben ik blij dat ik er een paar met je heb genomen! Ik wil je niet vergeten, ik wil dat je gezicht altijd in me opkomt als ik aan je denk en ik weet dat de foto's me daarbij zullen helpen. Hoewel, hoe kan ik je vergeten als je zo'n belangrijk onderdeel van mijn leven was? Ik denk dat sinds je wegging, ik gewoon vol angsten ben…
Sinds je wegging, blijf ik naar je shampoo kijken, je handdoek, je eau de cologne… Die eau de cologne waarvan je altijd moest niezen en rennen als een gek. De eerste keer dat ik je zag, dacht ik dat je bezeten was. Wat hebben we samen gelachen! Hoeveel heb je me aan het lachen gemaakt! Sinds je wegging lach ik bijna niet meer Ik veronderstel dat het een kwestie van tijd zal zijn, maar jij was een van de redenen voor mijn lachen, een van de redenen voor mijn vreugde, een van de vreugde van mijn leven.
Sinds je weg bent, kan ik niet anders dan je herinneren als ik in de buurt van ons park loop. Als ik naar beneden ga om de vuilnis buiten te zetten, wilde je me altijd vergezellen, en nu, zelfs daarin herinner ik me jou. Naar de dierenarts gaan is slechte herinneringen omdat ik je daar moest achterlaten, maar ik herinner me ook de eerste keer dat we samen gingen.
Toen je werd ingeënt, was je zo bang, je beefde en ik wilde je troosten, je vader en moeder tegelijk zijn, je opluchting, je troost en je hulp. Hoe mooi kwam je eruit elke keer dat je haar werd geknipt en gekamd! Hij zei altijd dat je eruitzag als een wattenstaafje en je wilde knuffelen, maar dat vond je niet zo leuk.
Sinds je wegging, kan en wil ik niet stoppen met je te herinneren, ik wil je niet vergeten en alles wat ik doe is denken aan onze momenten die we beleefden om te proberen de bittere herinnering aan ons laatste afscheid te verbergen. Sinds je weg bent, is alles anders en Ik weet dat ik weer zal glimlachen omdat de vriendschap die we hadden het waard was, het was de vreugde waard, en ik weet dat mijn glimlach mijn beste cadeau voor jou zal zijn, waar je ook bent.