Egels en stekelvarkens zijn viervoetige zoogdieren met stekels. Daarom wordt algemeen aangenomen dat ze hetzelfde type dieren zijn of dat beide woorden als synoniemen kunnen worden gebruikt. De soorten egel en stekelvarken hebben echter zeer veel verschillen.
In werkelijkheid, deze dieren zijn niet eens verwant aan elkaar. Ze hebben een heel ander uiterlijk, grootte en levensvorm en zelfs hun stekels zijn anders. Als je wilt leren hoe je deze dieren correct kunt identificeren, nodigen we je uit om dit artikel verder te lezen.
Verschillen in de classificatie van de egel en het stekelvarken
Onder de aanduidingen van zee-egel Y stekelvarken een groot aantal zoogdiersoorten zijn opgenomen. Egels behoren tot de onderfamilie Erinaceinae, binnen naar de familie Erinaceidae. Ze bestaan uit 16 verschillende soorten die zijn opgenomen in 5 geslachten.
Ondanks hun oppervlakkige uiterlijk zijn egels geen knaagdieren. Stekelvarkens daarentegen wel. De laatste behoren tot twee verschillende families: Hystricidae Y Erethizontidae. De familie Hystricidae omvat de stekelvarkens van de Oude Wereld, die uit 11 verschillende soorten bestaan. De familie Erethizontidae komt overeen met de stekelvarkens van de Nieuwe Wereld en omvat 18 soorten.
Zoals eerder vermeld, zijn egels en stekelvarkens niet verwant. Ze behoren tot twee verschillende superorden van zoogdieren: terwijl egels deel uitmaken van Laurasiatheria, stekelvarkens behoren tot Euarchontoglires.
Er zijn slechts 4 superorden van zoogdieren, die miljoenen en miljoenen jaren geleden evolutionair van elkaar zijn gescheiden. Dat de dieren in dit artikel deel uitmaken van 2 verschillende superorders illustreert hoe weinig ze met elkaar te maken hebben.
Aan de andere kant is het de moeite waard om andere wezens te noemen die vaak worden verward met egels en stekelvarkens. Tenrecs en echidnas zijn voorbeelden van vergelijkbare maar niet-verwante stekelige dieren die onafhankelijk hun stekels hebben verworven. Deze zoogdieren vertegenwoordigen een duidelijk geval van evolutionaire convergentie.
Een tenrek.
Geografische spreiding en habitat
Egels hebben een zeer breed verspreidingsgebied en bezetten natuurlijk het grootste deel van Europa, Azië en Afrika. Bovendien zijn ze door mensen in andere delen van de planeet geïntroduceerd.
Stekelvarkens uit de Oude Wereld komen voor in heel Afrika, Azië en Italië. Daarom, als je een stekelzoogdier in Europa vindt - tenzij je je op het Italiaanse schiereiland bevindt - is het hoogstwaarschijnlijk een egel.
Eretizonts zijn meer typisch voor Zuid- en Midden-Amerika, hoewel sommige soorten zich uitstrekken tot Mexico, de Verenigde Staten en Canada. Deze knaagdieren zijn gemakkelijk te onderscheiden van andere stekelvarkens door hun gewoonten en uiterlijk.
Beide groepen zoogdieren kunnen gedijen in zeer gevarieerde habitats. Sommige van zijn soorten zijn strenger in termen van hun ecosysteembehoeften, maar vele anderen zijn generalisten. Ze zijn te vinden in bossen, savannes, graslanden, landbouwgebieden, enz.
Fysieke verschillen tussen egel en stekelvarken
Zoals gewoonlijk, egels zijn kleine dieren. Hoewel dit per soort enigszins varieert, zijn ze meestal tussen de 15 en 30 centimeter lang en wegen ze minder dan 1 kilogram. Deze zoogdieren hebben een mollig lichaam, een scherpe snuit en zeer korte poten en staart. De stekels bevinden zich alleen op het dorsale deel van het lichaam, terwijl het gezicht, de benen en de ventrale delen vrij zijn.
Heel anders dan de vorige, zijn de stekelvarkens van de Nieuwe Wereld volledig bedekt met doornen, waardoor ze een dicht en ondoordringbaar uiterlijk hebben. Het gezicht en de buik van het dier zijn ook bedekt. Alleen de handen, voeten, neus en de gehele of een deel van de staart blijven vrij.
Deze knaagdieren zijn groter en robuuster dan egels, hoewel de grootte nogal varieert. Zijn kop is kort en rond, met een grote opvallende neus die meestal bolvormig is. De ledematen zijn lang en de staart, die grijpbaar is, is sterk ontwikkeld.
Ten slotte zijn de histrícidos groter dan de vorige, omdat ze meestal tussen de 60 en 90 centimeter staan. Het uiterlijk is dat van een groot, viervoetig en robuust knaagdier. Zijn hoofd is volumineus en rond en alle vier de ledematen zijn sterk en even lang.
De stekels van deze dieren zijn extreem lang. Bovendien bevinden ze zich alleen in de achterste helft van het lichaam en bedekken ze de rug en rond de staart, die meestal kort en breed is.
Een stekelvarken.
De spikes en hun verschillen
De stekels zijn het meest opvallende aspect dat deze dieren delen. Ze hebben allemaal hun oorsprong in de typische haren van zoogdieren. Daarom zijn ze gemaakt van keratine. Bovendien worden ze geassocieerd met spieren die hun beweging mogelijk maken.
Desondanks hebben de stekels zich onafhankelijk ontwikkeld in de egel- en stekelvarkensoorten en vertonen ze verschillen. Die van stekelvarkens zijn over het algemeen langer dan die van egels en meer variabel door het hele lichaam. In sommige gevallen bereiken ze een lengte van 30 centimeter.
Deze tanden kunnen cirkelvormig of meer afgeplat zijn. Ze zijn erg scherp en hebben meestal bramen die het moeilijk maken om ze te verwijderen. Bovendien, ze kunnen loskomen van het lichaam van het stekelvarken of gemakkelijk breken.
Stekelvarkens zwaaien met hun stekels om een dreigend geluid te maken. Als ze worden genegeerd, vallen ze uit naar de agressor om ze te pakken of te laten vluchten. Daarom hebben ze een verdedigende rol. Aan de andere kant zijn de stekels van de egels korter en vrij uniform door het hele lichaam. Bovendien zijn ze veel minder scherp en laten ze niet los.
Wanneer egels worden geconfronteerd met een bedreiging, hebben ze een minder actieve strategie. Hoewel de stekels ook borstelen, rollen ze in een bal en blijven ze onbeweeglijk, bedekken hun kwetsbare delen en wachten tot het gevaar voorbij is. Naast de verdediging tegen roofdieren, kunnen egelstekels een schokabsorberende rol spelen.
Voedsel en gedrag
Terwijl stekelvarkens en egels uit de Oude Wereld bij uitstek terrestrisch zijn, Stekelvarkens uit de Nieuwe Wereld zijn boombewoners. Hun grijpstaart, meer rechtopstaande houding en handen en voeten die zijn aangepast om te klimmen, zijn hiervan het bewijs.
Wat hun dieet betreft, zijn stekelvarkens voornamelijk herbivoren, hoewel ze af en toe kleine dieren of aas kunnen consumeren. Egels daarentegen zijn alleseters. Insecten vormen een zeer belangrijk onderdeel van hun dieet, maar ze consumeren ook andere kleine dieren, aas, verschillende groenten en schimmels.
Een gemeenschappelijk aspect van deze groepen zoogdieren is dat ze voornamelijk 's nachts actief zijn en nogal schuw. Op deze manier kunnen ze sommige van hun roofdieren vermijden.
Een egel.
Al deze soorten zijn fascinerend. Hoewel ze scherpe verdedigingswapens dragen, zijn het geen gevaarlijke zoogdieren, tenzij ze op ongepaste wijze worden gestoord of geprobeerd te worden aangeraakt. Zoals altijd moeten we deze levensvormen met respect behandelen.
