Zeeotters zijn unieke marterachtigen, omdat ze gereedschap kunnen gebruiken om de schelpen van hun voedsel te openen. Net als bij andere dieren, Deze gereedschappen laten een zeer belangrijk archeologisch spoor achter om de fauna te bestuderen.
Ontmoet de zeeotter
De zeeotterEnhydra lutris) is een fascinerend dier, gevonden in de noordelijke Stille Oceaan: Deze bedreigde marterachtigen komen voor van de kusten van Japan tot die van Californië.
De zeeotter kan tot 45 kilogram wegen: het is de zwaarste marterachtigste en een van de kleinste zeezoogdieren. Om zich te isoleren van het mariene milieu, heeft het een van de dikste vachten in het dierenrijk, omdat het nauwelijks op vaste grond stapt.
De zeeotter wordt beschouwd als een van de belangrijkste sluitsteensoorten en houdt een van de grootste consumenten van zeewier op afstand: zee-egels, die ecosystemen zouden vernietigen als deze otters zouden verdwijnen, zoals in sommige delen van de planeet is gebeurd.
Deze otters consumeren verschillende soorten ongewervelde zeedieren, zoals weekdieren, schaaldieren of de reeds genoemde zee-egels, waarvan er vele het gebruik van gereedschap vereisen om te worden geopend: zeeotters slaan de schelpen en schilden van deze dieren met stenen, terwijl ze deze ongewervelde dieren op hun buik ondersteunen.
De archeologie van zeeotters
Gezien dit gebruik van tools is het dan ook niet verwonderlijk dat net als we kunnen het gebruik van lithische industrie bij mensen traceren, of zelfs bij primaten zoals koppige kapucijnapen, kan hetzelfde soort onderzoek worden gedaan met zeeotters.
Evenzo breken otters bij veel gelegenheden mosselen en andere dieren met schelpen tegen rotsen die aan de kust zijn bevestigd, een gedrag dat vooral in recent wetenschappelijk werk wordt gevolgd.
Onderzoekers van het Max Plank Institute zijn er zelfs in geslaagd de patronen vast te leggen waaronder mosselen breken, wat mogelijk maakt traceer de plaatsen waar de otters de mosselen breken en verwar ze niet met afzettingen van andere soorten die gereedschappen gebruiken om weekdieren te eten, met name mensen.
Dit maakt het niet alleen mogelijk om de menselijke kustpopulaties nauwkeuriger te bestuderen, door hun afzettingen niet te vermengen met die van otters, maar ook om maakt het mogelijk om de oude verspreiding van deze dieren te bestuderen, aangezien archeologische vindplaatsen van zeeotters worden gevonden op plaatsen waar deze dieren momenteel niet leven.
De zeeotter wordt met uitsterven bedreigd, aangezien ongeveer 200.000 exemplaren zijn blijven leven tussen de 1.000 en 2.000 dieren, de vrucht van de jacht op hun pels in de 18e en 19e eeuw. Dit heeft ertoe geleid dat hun verspreiding nu is teruggebracht tot een derde van het origineel, dus de archeologische overblijfselen van deze dieren en hun consumptie van mosselen zijn buitengewoon interessant.
Helaas brengen olielozingen en het conflict met vissers dit prachtige dier nog steeds in gevaar, waarvan het behoud succesvol is geweest ondanks de jacht op tienduizenden exemplaren. We hopen dat we nooit alleen de archeologische overblijfselen van deze soort zullen overhouden, en we kunnen er nog vele jaren over nadenken.
