De aasgier, of ook wel bekend als de aasgier, is een eigenaardige vogel die endemisch is in Afrika, Europa en India. Ondanks het feit dat het een vrij algemene soort was in Spanje, heeft de populatie momenteel te veel slachtoffers gemaakt door het gebruik van gif.webp bij dieren.
De wetenschappelijke naam van deze soort is Neophron percnopterus. Het behoort tot de Accipitridae-familie, die wordt gekenmerkt door een groot deel van dagelijkse roofvogels zoals adelaars, haviken en gieren. Blijf deze ruimte lezen en ontdek meer over de aasgier.
Habitat en verspreiding
Hoewel de natuurlijke verspreiding van de aasgier beperkt is tot Zuid-Europa, Azië en Noord-Afrika, zijn er enkele geïsoleerde populaties op de Canarische Eilanden en Kaapverdië.Het bezoekt bergachtige en rotsachtige gebieden met diepe kliffen. Ze kunnen zich echter aanpassen aan andere gebieden, op voorwaarde dat hun leefgebied vrij is en dat er geen menselijke populaties zijn.
Gierkenmerken
In tegenstelling tot wat wordt waargenomen bij andere roofvogels, is de aasgier een middelgroot exemplaar met weinig roofzuchtige eigenschappen. Gemiddeld is het ongeveer 60 centimeter lang en iets meer dan 160 centimeter spanwijdte. Het heeft een geel gezicht waardoor het lijkt alsof het een masker draagt, evenals een wit verenkleed met enkele crèmekleurige, bruine en zwarte gebieden.
Een ander groot verschil tussen de aasgier en andere roofvogels is zijn eigenaardige gebogen snavel, die eindigt in een punt en niet de functie heeft om het vlees van zijn prooi te scheuren. In feite gebruiken de exemplaren hun snavels om hun voedsel te selecteren of om kleine insecten te vangen.
Eten
Net als andere gieren is het dieet van de aasgier gebaseerd op de consumptie van ontbindende lichamen (aas). Omdat hij echter veel kleiner is dan andere vogels in zijn soort, is hij meestal de laatste die de overblijfselen opeet. Daarom selecteert hij zorgvuldig de meest voedzame delen van zijn prooi en gaat hij door met zijn zoektocht om zijn dieet efficiënter te maken.
Hoewel het waar is dat het meestal een aaseter is, is deze vogel ook in staat om kleine gewonde of zieke dieren te jagen en te doden. Het enige probleem hiermee is dat de aasgier het karkas niet in stukken kan scheuren, dus heeft hij andere aasvogels nodig om de klus te klaren.
In sommige gevallen kiest de aasgier ervoor om voedsel te zoeken in vuilnisbakken en stortplaatsen om het eten te vergemakkelijken. Het is zelfs in staat om de uitwerpselen van gedomesticeerd vee op te nemen. Op deze manier profiteert hij van het afbreken van organisch materiaal zonder te hoeven wachten tot andere vogels hem helpen, wat werk bespaart en hem meer alternatieven voor zijn dieet geeft.
Gedrag
Omdat de aasgier andere roofvogels nodig heeft om in zijn omgeving te kunnen bestaan om zich goed te kunnen voeden, leeft hij meestal in de buurt van soortgelijke soorten. Daarom is het mogelijk om hem in groepen of alleen te zien leven, afhankelijk van de beschikbaarheid van hulpbronnen in zijn leefgebied.
Sommige exemplaren vertonen verschillende waarschuwingsvluchten om hun nesten te beschermen tegen de aanwezigheid van roofdieren. Dit doen ze echter alleen tijdens het broedseizoen, omdat ze in andere seizoenen toleranter zijn ten opzichte van de aanwezigheid van verschillende diersoorten.
Afspelen
De aasgier is een monogame vogel die zijn hele leven slechts één partner kiest. Het plant zich eenmaal per jaar voort en het paarseizoen varieert afhankelijk van de regio waarin het leeft, hoewel het meestal tussen de maanden maart en mei plaatsvindt.
Wanneer de exemplaren geslachtsrijp zijn, begint het mannetje het vrouwtje het hof te maken door middel van vluchtdemonstraties met verschillende snelle afdalingen.Dit helpt hem om de aandacht van zijn potentiële partner te trekken en zijn fysieke capaciteiten te demonstreren. Als het vrouwtje accepteert, zal ze doorgaan met het vasthouden van de klauwen van het mannetje tijdens haar afdaling en ze zullen even samen vliegen om hun relatie tot stand te brengen.
Uiteindelijk nestelen aasgieren op kliffen en rotsachtige valleien, wat hen beschermt tegen enkele veelvoorkomende roofdieren in hun leefgebied. Daarnaast gebruiken ze de resten van dierenhaar, takken en botten om hun nest te bouwen. Hierdoor blijven de jongen behoorlijk warm en beschermd, ook al zijn ze in de hoogte.
De vrouwtjes leggen gemiddeld twee eieren per seizoen en hun incubatie duurt ongeveer 45 dagen. Zodra de kuikens uitkomen, zal de moeder voor ze zorgen, terwijl het mannetje ze van voedsel zal voorzien en het nabijgelegen territorium zal bewaken. Deze jongen verlaten het nest als ze 3 maanden oud zijn en worden onafhankelijk als ze 4 maanden oud zijn.
Problemen met de aasgierenpopulatie
Er wordt aangenomen dat er tegenwoordig tussen de 10.000 en 100.000 aasgieren bestaan, hoewel hun populatie gestaag lijkt af te nemen. De belangrijkste oorzaak van dit probleem is de willekeurige jacht en het gebruik van illegale pesticiden, waardoor het in verschillende delen van Spanje en Portugal een zeldzame soort is geworden.
De Internationale Unie voor het behoud van de natuur heeft de aasgier geclassificeerd als een bedreigde diersoort. Om deze reden hebben verschillende landen maatregelen genomen om te proberen het risico van deze vogel te begrijpen en te corrigeren. Het is nog te vroeg om te weten of deze maatregelen zullen werken, maar zonder deze maatregelen is het duidelijk dat deze prachtige vogel met uitsterven gedoemd is.
