De Beringzee bevat een enorme verscheidenheid aan soorten. Het ligt ten noorden van de Stille Oceaan en scheidt de Aziatische en Amerikaanse continenten. De zeedieren die er leven, ondersteunen het leven van veel mensen, daarom wordt het beschouwd als een belangrijk gebied om te vissen. Bovenal onderscheidt deze plek zich door een van zijn meest waardevolle hulpbronnen: de krabben van de Beringzee.
Het leven in deze koude en moeilijke wateren heeft veroorzaakt de prijzen van deze krabben zijn vrij hoog. Sommige worden beschouwd als echte delicatessen, een luxe menu waardig. Leer meer over deze krabben bij ons in de volgende regels.
Rode reuzenkrab (Paralithodes camtschaticus)
Deze krab is een van de belangrijkste soorten waarop in de Beringzee wordt gevist. De verspreiding ervan is vrij breed, omdat het wordt gevonden van Japan, via Kamtsjatka, Rusland, tot de kusten van Noord-Amerika. Het behoort tot de groep van Koningskrabben of koningskrabben, die zich onderscheiden door hun grote formaat en stekelige vorm.
Zoals de naam al aangeeft, vertoont deze schaaldier een rode kleur, met een schaal tot 17 centimeter breed. Daarnaast is het een tienpotig, dus het heeft 10 poten, 2 breed in de vorm van een tang, 6 die worden gebruikt om te lopen en de laatste 2 zijn niet erg opvallend, maar dicht bij zijn kaken. De vorm van zijn lichaam en zijn twee meter lange ledematen hebben hem de bijnaam 'gigantische krab' opgeleverd.
Dit organisme bewoont meestal de diepten van de zee en begraaft zichzelf in zandbanken, alleen bewegend om te eten. Desalniettemin, tijdens de winter en het vroege voorjaar, migreert naar de oppervlakte om te broeden. Deze situatie wordt door vissers gebruikt om het te vangen, volgens de regels die zijn voorgesteld door lokale overheden.
Gouden koningskrab (Lithodes aequispinus)
deze tienpotige Het wordt gevonden van British Columbia, via de Aleoeten, tot regio's van de Zee van Japan. In vergelijking met de rode reuzenkrab is deze kleiner, aangezien het gemiddelde gewicht ongeveer 3 kilogram is.
Ondanks zijn naam varieert de kleur van dit schaaldier van dof geel tot goudbruine tinten, waardoor het zeer goed te onderscheiden is van andere soorten. Toch blijft het dezelfde fysieke kenmerken delen met de bovengenoemde soorten: 5 paar ledematen en een migratie naar oppervlaktewateren tijdens onder andere de winter-lente.
In het begin werd er per ongeluk op deze soort gevist, omdat het doel was om rode reuzen te vangen. Desalniettemin, als alternatief op de markt werd gebracht, omdat de smaak meestal iets zoeter en lichter is dan die van andere soorten.
Scharlaken koningskrab (Lithodes couesi)
Dit is het kleinste en zeldzaamste type koningskrab in de Beringzee en het wordt gevonden in de Golf van Alaska, het oversteken van de oostelijke Stille Oceaan naar San Diego. Hierdoor zien vissers niet dat hun visserij levensvatbaar is, ondanks het feit dat het vanwege zijn smaak als een delicatesse wordt beschouwd.
De grootte van de schaal van deze ongewervelde is slechts 11,5 centimeter breed, met een scharlakenrode kleur die zijn naam eer aan doet. De soort wordt meestal gevonden op diepten tot 180 meter, hoewel er nog veel onbekend is over dit organisme.
Blauwe koningskrab (Paralithodes vogelbekdier)
Deze tienpotige wordt beschouwd als de grootste van de koningskrabben in de Beringzee, omdat de populatie meestal iets groter is dan die van de rode reus. Vandaag de dag, Hun reproductieve kernen zijn te vinden op het eiland San Mateo en de Pribilof-eilanden.. Buiten Bering zijn er echter groepen van deze schaaldieren, met name in de zeeën van Japan en Noord-Amerika.
Het uiterlijk van deze ongewervelde is vergelijkbaar met die van de vorige, met de bijzonderheid dat hij een blauwachtige kleur heeft aan zijn uiteinden. Desondanks is hun schaal meestal roodbruin. Hoewel het alle kenmerken heeft om gecommercialiseerd te worden, omdat de populatie klein werd gehouden, mocht het alleen door de lokale bevolking worden gevangen.
Dankzij de commerciële sluitingsperiode -die werd opgelegd tussen de jaren 1990 en 2000- nam de bevolking toe. Om deze reden is momenteel de regering van Alaska heeft toegestaan dat de soort wordt verhandeld.
Tannekrab en opiliokrab (Chionoecetes bairdi en C. opilio)
Hoewel het verschillende soorten zijn, leven deze kreeftachtigen naast elkaar in dezelfde habitats, daarom worden ze allebei "sneeuwkrabben" genoemd. Beide bewonen de Beringzee, maar ze strekken zich uit langs de kusten van Alaska. Het is zelfs bekend dat deze soorten, vanwege hun verwantschap, zijn gehybridiseerd en populaties hebben gegenereerd met kenmerken van beide organismen.
Deze tienpotigen zijn een stuk kleiner dan andere op de lijst, omdat hun schaal amper 7 centimeter breed is. Bovendien onderscheiden ze zich door een rostrale voorkant - 2 bultjes op hun rug - bij hun mond te presenteren. Wat zijn lichaam betreft, het heeft meestal roodbruine iriserende kleuren en uitstekende korrels aan de randen.
Dungenneskrab (Metacarcinus magister)
Hoewel deze soort niet in de Beringzee voorkomt, kan hij in de buurt van deze wateren worden gevangen. De verspreiding omvat de kusten van Alaska, het bereiken van de baai van Magdalena, in Mexico. Deze tienpotige maakt geen deel uit van de koningskrab, maar is het economische alternatief voor hen, omdat het een goede smaak en een hoge overvloed behoudt.
Dit schaaldier heeft een grijsbruine kleur, met een glad schild tot 20 centimeter breed. Deze ongewervelde dieren leven meestal op diepten van 230 meter, in modderige of zanderige bodems, waarin ze zichzelf beschermen door zich te begraven.
Hoe vis je in de Beringzee?
Het visseizoen begint tijdens de herfstmaanden, voornamelijk in de wateren rond de Aleoeten. Oorspronkelijk werden sleepnetten gebruikt om vissen en krabben uit de Beringzee te vangen. Al snel werden echter doosvormige vallen ontwikkeld, die het mogelijk maakten om selectief krabben te vangen.
Deze dozen bestaan uit een stalen frame omgeven door gaas van nylon-, die samen met het aas de kreeftachtigen weten aan te trekken om ze te vangen. Zodra deze structuur is losgelaten, wordt deze een paar dagen op de bodem gelaten voordat deze wordt verzameld, zodat het aas de tijd krijgt om te werken. Bovendien kunnen, afhankelijk van het gebied en de diepte waarop deze val wordt losgelaten, een of meer soorten tienpotigen worden gevangen.
De taak lijkt misschien eenvoudig, maar is het niet, aangezien de uitdaging zich richt op het overleven van het ijskoude water en de extreme kou. In feite, de regering van de Verenigde Staten beschouwt het als de gevaarlijkste vorm van commerciële visserij. Dit komt door de oneindigheid van ongevallen die eindigden met een zekere dood voor de leden van de schepen.
Momenteel is er kustwachtpersoneel ingezet dat erin is geslaagd de sterfte door deze activiteit te verminderen. Het aantal ongevallen is echter nog steeds hoog en er zijn nog steeds mensen die hun leven op het spel kunnen zetten voor dit "rode goud". In 2005 verscheen een documentairereeks genaamd Dodelijkste vangst, die de gevaren uitbeeldt van het wagen om te vissen in de Beringzee.
Visvoorschriften
Omdat alle genoemde krabben begeerde soorten zijn, exploiteren vissers deze hulpbronnen. Om deze reden zijn er beperkingen ingevoerd om de situatie onder controle te houden: nu, boten kunnen alleen exemplaren houden die mannelijk zijn en die meer dan 12,3 centimeter breed zijn.
Door de reproductieve vrouwtjes vrij te laten, kunnen de populaties van deze organismen regenereren, waarbij een evenwicht tussen beide delen wordt behouden.
Dankzij onderhoudsinspanningen van de lokale overheid hebben Beringzeekrabben de overexploitatie overleefd. Hoewel het vreemd lijkt, betekent de zorg voor deze schaaldieren het beschermen van het werk van de vissers en hun families. Op deze manier wordt de toekomst van beide gezien: de natuur levert geen onbeperkte hulpbronnen, maar wel hernieuwbare.
