Hoewel mensen in de loop van hun geschiedenis een bepaald aantal dieren hebben gedomesticeerd, is gebleken dat de interspecifieke relatie niet alleen beperkt is tot getrainde soorten. Dat is het geval met de inwoners van een kleine regio in het zuiden van Brazilië en een groep wilde dolfijnen, die hun krachten bundelen om betere resultaten te behalen bij het vissen.
Lees verder en kom meer te weten over dit interessante natuurverschijnsel.
Bottle-nosed Dolphins, de beste bondgenoten
In de kustplaats Laguna, in het zuiden van Brazilië, ontmoeten mensen en tuimelaars hetzelfde doel: de langverwachte gladde vis vangen.Hoewel deze praktijk al enkele jaren gedocumenteerd is, wist de wetenschappelijke gemeenschap niet hoe de samenwerking tussen deze twee soorten zoogdieren werkte.
In feite heeft een recente studie gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences meer licht geworpen op dit natuurlijke fenomeen. Volgens genoemd onderzoek, waarbij drones en onderwateropnames werden gebruikt om de beweging van walvisachtigen te volgen, werkt het samenwerkingswerk in verschillende fasen.
Eerst lokaliseren de dolfijnen scholen vissen met behulp van hun echolocatie-geluidssysteem, groeperen ze vervolgens en brengen ze naar kustgebieden, waar ze gemakkelijker te vangen zijn. Dit is een grote hulp voor vissers, aangezien de troebelheid van het water het bijna onmogelijk maakt om de ondiepten te zien.
Als mensen dan de dolfijnen dit werk zien doen, maken ze hun netten klaar in afwachting van een signaal om de volgende zet te doen.Eindelijk, op het moment dat de walvisachtigen hun kop en staart tegen de golven slaan of boven het water springen, werpen de vissers hun netten uit, want dat is het signaal voor een succesvolle vangst.
Een zeer productieve relatie
Volgens de bovengenoemde studie levert deze voorouderlijke relatie grote voordelen op voor beide soorten. Enerzijds behalen de inwoners die met dolfijnen werken 17 keer meer succes bij het vissen dan degenen die het alleen doen.
In een ander opzicht profiteren dolfijnen van wanneer de vissen in de netten achterblijven om ze van daaruit op te eten. Bovendien beweren onderzoekers dat walvisachtigen die samenwerken met mensen een 13% hogere overlevingskans hebben.
Een mutualisme met veel dynamiek
In tegenstelling tot wat men zou denken, vissen niet alle dolfijnen in Laguna samen met mensen. In feite doet slechts 45% van deze mariene populatie dit, terwijl de rest alleen jaagt.
Hoewel de reden voor dit gedrag niet bekend is, zijn er enkele interessante feiten over hoe de relatie met mensen het sociale leven van dolfijnen beïnvloedt. Volgens onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift Biology Letters hebben dolfijnen die samen met mensen vissen een grotere affiniteit met degenen die hetzelfde doen. Met andere woorden, er is een grotere band tussen dolfijnen die dezelfde activiteiten uitvoeren.
In overeenstemming met het bovenstaande suggereren de onderzoekers dat samenwerking met mensen op de een of andere manier tussenbeide komt in de sociale organisatie van tuimelaars met hun omgeving. Evenzo wijst de studie De structuur van een tuimelaarsamenleving is gekoppeld aan een unieke foerageersamenwerking met ambachtelijke vissers erop dat dolfijnen dit soort gedrag doorgeven en leren aan nieuwe generaties, waardoor het voortbestaan van deze praktijk door de jaren heen wordt gegarandeerd.
Dolfijnvisserij dreigt te verdwijnen
Onderlinge relaties tussen mensen en dieren begonnen meer dan 10.000 jaar geleden met de domesticatie van de eerste wilde wolven tijdens het Mesolithicum. Dankzij dit type biologische interactie konden voor het eerst twee individuen van verschillende soorten voordelen verkrijgen in ruil voor teamwerk.
Maar net als bij andere natuurlijke fenomenen, vormen vervuiling en vernietiging van ecosystemen een bedreiging voor de coöperatieve visserij tussen mensen en dolfijnen. Bovendien heeft de industriële visserij geleid tot een vermindering van het aantal mensen dat zich met deze activiteit bezighoudt.
Het is belangrijk om te onthouden dat waardevolle samenwerking tussen verschillende soorten een culturele traditie is geworden. Daarom verdient het om te worden behouden boven het economische voordeel.
Het is in onze handen en in die van toekomstige generaties om niet alleen het bestaan van tuimelaars te verzekeren, maar ook het behoud van zo'n fantastische interactie die elke dag schaarser wordt.
