Er is een record van een maagbroedende kikker, vertegenwoordigd in een Australische soort die helaas uitgestorven is verklaard. Dus de maag broedende kikker o Rheobatrachus silus het was het voorbeeld van de meest complexe vorm van ouderlijke zorg ooit.
In tegenstelling tot wat de gewone vroedvrouwpad doet, werd deze kikker gekenmerkt door het doorslikken van de eieren en ze in zijn maag te houden totdat ze hun ontwikkeling voltooiden. Zonder twijfel een curieuze manier om je nageslacht te verzekeren.
De voortplantingsmodus van de maagbroedende kikker
Volgens gegevens slikte de vrouwelijke kikker de bevruchte eieren of larven in een vroeg stadium door en hield ze in haar maag terwijl ze zich ontwikkelden. En dan, eenmaal goed gevormd, jonge kikkers kwamen uit zijn mond.
De eerste melding van dit ingewikkelde fenomeen dateert uit 1974. Dat rapport was het eerste voorbeeld van maagopfok in het dierenrijk.
Na uitwendige bevruchting van de eieren zou het vrouwtje de eieren of embryo's in haar mond nemen en ze doorslikken. Het is niet duidelijk of de eieren op het land of in het water zijn gelegd, aangezien de gebeurtenis nooit kon worden waargenomen voordat ze uitstierven..
Er zijn andere ongebruikelijke voortplantingsprocessen
In de afgelopen 20 jaar zijn er voorbeelden van vreemde voortplantingswijzen gedocumenteerd voor veel soorten anuranen. In deze betekenis, verschillende soorten vertonen uitgebreide ouderlijke zorg, die meestal gepaard gaan met het transport van eieren of kikkervisjes door een van de ouders.
In het algemeen, het transport van jonge kikkers varieert in duur, complexiteit van gedrag en morfologische aanpassingen. In zijn eenvoudigste vorm, het mannetje van Alytes verloskundigen draagt zijn bevruchte eieren om zijn poten gevlochten. Andere toegewijde ouders van de geslachten Colostethus, Dendrobates en Phyllobates dragen de kikkervisjes op hun rug.
Uitgebreider is de strategie van Neotropische soorten van Gastrotheca eieren en kikkervisjes dragen in een dorsaal broedzakje. Een ander voorbeeld is het geval van de kikker Rhinoderma darwini uit Chili, dat zijn jongen in de mannelijke stemzakjes draagt. Tot slot, in de soort Assa darlingtoni uit Australië brengen kikkervisjes hun hele ontogenie door in onderhuidse lieszakken.
Illustratie van de kikker van Darwin. Bron: animaldiversity.org
Hoe is het mogelijk dat de maagbroedende kikker het mechanisme uitvoert?
Van de weinige onderzoeken die er zijn, is bekend dat: bij het doorslikken van de bevruchte eieren verschilde de maag van het vrouwtje niet van die van andere kikkersoorten.
Hoe zit het met de darmfunctie?
De analyse van de eieren zou bekend kunnen zijn dat: in de gelatine rond elk ei zat een stof genaamd prostaglandine E2 (PGE2). Deze stof heeft de eigenschap om de productie van zoutzuur in de maag te stoppen.
Later, toen de eieren uitkwamen, creëerden de kikkervisjes meer PGE2. Het slijm dat door de kieuwen van de kikkervisjes werd uitgescheiden, bevatte het PGE2 dat nodig is om de maag in een niet-functionele staat te houden. Deze slijmuitscheidingen komen niet voor in de kikkervisjes van de meeste andere soorten.
Hoe voedt de moeder zichzelf?
In de periode dat het nageslacht in de maag van de moeder zat, at de kikker niet. Kikkervisjes in hun moeder leven van deze slijmvoorraad totdat ze het juveniele kikkerstadium bereiken.
Intragastrische ontwikkeling van kikkervisjes
Er zijn rapporten over de ontwikkeling van maagbroedende kikkerkikkervisjes. Ze beschreven hoe de jonge kikkers door de moeder werden uitgebraakt en met succes in ondiep water werden grootgebracht.
Tijdens de vroege stadia van ontwikkeling hadden de kikkervisjes geen pigmentatie, maar naarmate ze ouder werden, ontwikkelden ze geleidelijk volwassen kleuring.
De ontwikkeling van het kikkervisje duurde minstens zes weken, gedurende welke tijd de omvang van de maag van de moeder bleef toenemen totdat deze de lichaamsholte grotendeels vulde.
Op dezelfde manier, de longen van de moeder waren leeggelopen en haar ademhaling was meer afhankelijk van gasuitwisseling door de huid. Ondanks de groeiende omvang van de moeder, was ze nog steeds actief.
De buitengewone orale geboorte van de maagbroedende kikker
Bron: newatlas.com
Het geboorteproces van de juveniele kikkers was ver uit elkaar en kan over een periode van maximaal een week hebben plaatsgevonden, zijnde de passieve moeder in het proces. Als ze echter gestoord wordt, kan een vrouwtje alle jonge kikkers uitbraken in één enkele daad van voortstuwend braken.
De nakomelingen waren volledig ontwikkeld toen ze werden uitgezet en er was weinig variatie in worpkleur en lengte.
